- نویسنده موضوع
- #121
به کافه نویسندگان خوش آمدید
با خواندن و نوشتن رشد کنید و به آینده متفاوتی فکر کنید.در کوچه پس کوچه‌های هفت شهر نوشتن با ما باشید
مضمحل
- نویسنده موضوع bahar...
- تاریخ شروع
- نویسنده موضوع
- #122
گاهی نرم و گاه سخت و شکننده، درست مثل پروانه‌ها.
آنها زیبایند و مملو از رنگ؛ و تا وقتی آزادند بسیار لطیف و شادی بخش‌اند، بی آنکه خود بفهمند!
"آیا تا بحال پروانه‌ی زنده ای را در دست گرفته‌ای؟"
به محض اولین تماس با بال‌هایشان، انگشتان شما رنگ می‌گیرد. این ممکن است آن ها را بکُشد یا اگر خیلی خوش شانس باشند با بال های زخمی و برای مدتی کوتاه، دوباره پرواز کنند.
تمام ما لااقل برای یکبار هم که شده در زندگی‌مان پروانه بوده‌ایم...
نِشَسته در دستان کسی که روزی دوستمان داشت!
تنِ ما زخمی بزرگ است که پوستی رنگین آن را پوشانده...!
و زخم ها...
زخم ها اصلیت ماست.
ما رنگدانه هایمان را در نهایت سخاوت به دست های کسی که دوستمان داشت بخشیده‌ایم، و جای خالی آنها عاقبت ما را خواهد کُشت.
"حمید جدیدی"
آنها زیبایند و مملو از رنگ؛ و تا وقتی آزادند بسیار لطیف و شادی بخش‌اند، بی آنکه خود بفهمند!
"آیا تا بحال پروانه‌ی زنده ای را در دست گرفته‌ای؟"
به محض اولین تماس با بال‌هایشان، انگشتان شما رنگ می‌گیرد. این ممکن است آن ها را بکُشد یا اگر خیلی خوش شانس باشند با بال های زخمی و برای مدتی کوتاه، دوباره پرواز کنند.
تمام ما لااقل برای یکبار هم که شده در زندگی‌مان پروانه بوده‌ایم...
نِشَسته در دستان کسی که روزی دوستمان داشت!
تنِ ما زخمی بزرگ است که پوستی رنگین آن را پوشانده...!
و زخم ها...
زخم ها اصلیت ماست.
ما رنگدانه هایمان را در نهایت سخاوت به دست های کسی که دوستمان داشت بخشیده‌ایم، و جای خالی آنها عاقبت ما را خواهد کُشت.
"حمید جدیدی"
آخرین ویرایش توسط مدیر:
- نویسنده موضوع
- #123
عادت ها می توانند انسان را نابود کنند
کافی است انسان به گرسنگی
و رنج بردن عادت کند،
به زیر ستم بودن!!
تا دیگر هرگز به رهایی فکر نکند
و ترجیح بدهد در بند بماند...!
"هرتا مولر"
کافی است انسان به گرسنگی
و رنج بردن عادت کند،
به زیر ستم بودن!!
تا دیگر هرگز به رهایی فکر نکند
و ترجیح بدهد در بند بماند...!
"هرتا مولر"
آخرین ویرایش توسط مدیر:
- نویسنده موضوع
- #124
شخصیت هایی در من اند
که با هم حرف نمی زنند
که همدیگر را غمگین می کنند
که هرگز دورِ یک میز غذا نخورده اند
شخصیت هایی در من اند
که با دست هایم شعر می نویسند
با دست هایم اسکناس های مُرده را ورق می زنند
دست هایم را مُشت می کنند
دست هایم را بر لبه ی مبل می گذارند
و هم زمان که این یکی می نشیند
دیگری بلند می شود،
می رود شخصیت هایی در من اند
که با برف ها آب می شوند
با رودها می روند
و سال ها بعد در من می بارند
شخصیت هایی در من اند که
در گوشه ای نشسته اند
و مثلِ مرگ با هیچ کس حرف نمی زنند
شخصیت هایی در من اند
که دارند دیر می شوند دارند
پایین می روند دارند
غروب می کنند
و آن یکی هم نشسته است
روبه روی این غروب٬
چای می خورد
شخصیت هایی در من اند که
همدیگر را زخمی می کنند
همدیگر را می کُشند
همدیگر را در خرابه های روحم خاک می کنند
من امّا با تمام شخصیت هایم
دوستت دارم
" گروس عبدالملكيان"
[اگه بخواین از من احساسیترینایی که تالان فرستامو انتخاب کنم بینشون
یکیشون اینه:)]
که با هم حرف نمی زنند
که همدیگر را غمگین می کنند
که هرگز دورِ یک میز غذا نخورده اند
شخصیت هایی در من اند
که با دست هایم شعر می نویسند
با دست هایم اسکناس های مُرده را ورق می زنند
دست هایم را مُشت می کنند
دست هایم را بر لبه ی مبل می گذارند
و هم زمان که این یکی می نشیند
دیگری بلند می شود،
می رود شخصیت هایی در من اند
که با برف ها آب می شوند
با رودها می روند
و سال ها بعد در من می بارند
شخصیت هایی در من اند که
در گوشه ای نشسته اند
و مثلِ مرگ با هیچ کس حرف نمی زنند
شخصیت هایی در من اند
که دارند دیر می شوند دارند
پایین می روند دارند
غروب می کنند
و آن یکی هم نشسته است
روبه روی این غروب٬
چای می خورد
شخصیت هایی در من اند که
همدیگر را زخمی می کنند
همدیگر را می کُشند
همدیگر را در خرابه های روحم خاک می کنند
من امّا با تمام شخصیت هایم
دوستت دارم
" گروس عبدالملكيان"
[اگه بخواین از من احساسیترینایی که تالان فرستامو انتخاب کنم بینشون
یکیشون اینه:)]
آخرین ویرایش توسط مدیر:
- نویسنده موضوع
- #125
این سایه حتما بهتر از من حرف می فهمد.
فقط با سایه خودم خوب می توانم حرف بزنم.
اوست که مرا وادار به حرف زدن می کند
فقط او می تواند مرا بشناسد...
"صادق هدایت"
فقط با سایه خودم خوب می توانم حرف بزنم.
اوست که مرا وادار به حرف زدن می کند
فقط او می تواند مرا بشناسد...
"صادق هدایت"
آخرین ویرایش توسط مدیر:
- نویسنده موضوع
- #126
- نویسنده موضوع
- #127
- نویسنده موضوع
- #128
- نویسنده موضوع
- #130
از هم
به هم گریخته‌ایم؛
از خاک
به زیر خاک؛
و انگار تمام جاده‌ها را
با پرگار کشیده است!
و انگار مرگ نقطه‌ای است
که به پایان تمام جمله‌ها می‌آید...
| گروس عبدالملکیان |
به هم گریخته‌ایم؛
از خاک
به زیر خاک؛
و انگار تمام جاده‌ها را
با پرگار کشیده است!
و انگار مرگ نقطه‌ای است
که به پایان تمام جمله‌ها می‌آید...
| گروس عبدالملکیان |