دلنوشته [ میلاد تهرانی و محمدرضا عبدالملکیان ]

[Diako]

حـالـا کـه رفـتـه ای بـه درک

ایـن مـ ـنـی کـه

عـاشـقـت بـود را پـس بـده . . .​

 

[آناشید]

بانو هزار مرتبه گفتم
بانو ، بانو ، بانو
بانو هزار مرتبه گفتم
دریا ظهور می کند از چشم رو به رو

بانو هزار مرتبه گفتم
از اولین ترانه باران
از اولین شکوفه لبخند
چشمی طلوع می کند از شرق آرزو

بانو هزار مرتبه گفتم
گفتم تمام می شود این ابرهای سرد
گفتم تمام می شود این روز های تلخ
گفتم حصارها... بانو
حصار این شب سنگین شکستنی است
بانو بهار می رسد از راه
بانو بخند تا که بخندد گل و گیاه
بانو بخند تا که بتابد نگاه ماه

گفتم هزار مرتبه گفتم بانو
مرا بمان بانو مرا بخند بانو مرا بگو

بانو هزار مرتبه گفتم
این تشنه پشت حادثه ی عشق مانده است
این تشنه هر چه گفته همان است
بانو این تشنه را دو جرعه بنوشان
این تشنه عشق را به تماشا کشانده است

بانو ، بانوی لاجورد
مردی در این میانه اگر هست
حرف وحدیث چشم تو او را سروده است
مردی که مهر را از برق آفتاب نگاهت ربوده است

محمدرضا عبدالملکیان

 

[Diako]

حـالـا کـه رفـتـه ای . . .

ایـنـجـا تـرس از نـیـامـدنِ ابـدیـت . . .


دنـیـا را بـه آخـر رسـانـده !!!​

 

[Diako]

حـالـا کـه رفـتـه ای


مـشـق ِ هـر شـبـم شـده اسـت


سـکـوتُ . . . سـکـوتُ . . . سـکـوت ! . . .



" مـحـمـد رضـا عـبـدالـمـلـکـیـان"​

 

[Diako]

حـالـا كـه رفـتـه اي ...

کنارش می نشینم

گریه نمی کند

دستش را می گیرم

گریه نمی کند

به پایش می افتم

گریه نمی کند

نکند اتفاقی افتاده است

که شعر گریه نمی کند...​

 

[Diako]

حالا که رفته ای


تعجب می کنم


چرا کفش هایت را نپوشیده ای!؟​

 

[Diako]

حالا كه رفته اي

غمگينم

به سراغ حافظ مي روم

همين را مي گويد

برود از دل من

وز دل من آن نرود...​

 

[Diako]

حالا که رفته ای

هر صبح

گونه های هردو اتاق

تاریک است

تاریک از شبی که نرفته است...​

 

[Diako]

حـالـا کـه رفـتـه ای ...


یـادت بـاشـد کـه


یـادم بـیـانـدازی کـه بـگـویـمـت


چـقـدر دلـم بـرایـت تـنـگ اسـت ​

 

[Diako]

حــالا که رفتـــــه ای

دوبــاره زنــگ می زنــــــم

شمـــاره همـــان شمـــــــاره اسـت

گوشـــــی را برمـــــی دارنـد

گوشــــــی را می گـــــذارم..​