دلنوشته [ مهدیه لطیفی ]

[Diako]

دست هـا راست تـر می گوینـد

تا چشم هـا

...

من زنـان زیـادی را می شنـاسم

و مردانـی را

که عشق به چشـم ها می چسباننـد

به گـاهِ نگاه هـایشان

و دست هـایشان

مجسمه هـایی ست

فلـزی

رهــا شده در سرزمیـن های قطبـی

...

با دست هـایت

هــزاربـاره مـرور کن مــرا

 

[Diako]

دلتنــگی
شــوخی سرش نمیشـــود
دلتنــگی
موریــــانه است و
من هنـــوز آدم نشـــده ام
من هنــــوز چوبــــی ام !

 

[Diako]

و نمی پرسی حتی گاهی:

هــی فــلــانی

هــی تو که رادیوی عصـر

جغرافیای تنت را

بحرانی گزارش می کند مدام

چه می کنی راستی با کوهی که بر دلت کاشته ام!؟؟

برای زمین گیر کردنِ من

نخـندیدنت کافی بود

این کوه

که کاشتی

سنگین تر از این حــرف ها بود!

 

[Diako]

سـرگردان در کــمپ ها

هـر صبح

بی ســرزمـیـن از خواب مـی پرم!

پناهنـده ی بازوانـت شـدن

سـاده نیـست

وقـتـی در ایـن سـرگـردانی

کسـی به زبـانِ سعـدی حـرف نمـی زند!

 

[Diako]

بـاران

فیـروزه ی انگشت هـای تـوست

وقتی پـاییـز

تمـام ابـرهایش را

در جـیب هـای شهریـور

جـا گذاشتـه باشـد!

 

[Diako]

تو هیچ مرگت نیست!
من نیز

ولی این شعرها
این شعرهای زبان بسته ی ل*ب گشوده
به وقتِ عشق
از عشق می میرند و
به روز ِ بی عشقی
از بی عشقی

ما "مرگ" هایمان را بسته بندی کرده ایم و
فرستاده ایم سر وقتِ شعرهامان

ما
همسایه ی شعرهاییم
و مرگ

برای همسایه خوب است!

 

[Diako]

پیراهن سفید گشاد...
خوابگرد شده ام
کابینتِ لیوان ها را باز و بسته می کنم
به کدام نیمه ی پر نگاه کنم،؟
وقتی همه اش خالی ست

 

[Diako]

هنوز

ردِ رد شدنت

مثل ردِ لاستیک های ماشین سنگینی

بر آسفالتِ خیس

درد می کند

...

به شهرداری بگو

دوباره بسازد مرا

به عوارضی بگو

به تو هشدار بدهد

آهسته تر...

 

[Diako]

اگر قرار نیست
دکمه هایش را باز کنی دیگر
با پیراهنی که در خانه ات جا مانده
سفره را
اجاق را
کناره های سینک را
تمیز کن
...
پیراهنی که در خانه ات جا مانده
به تنم اندازه نمی شود دیگر

 

[Diako]

به عمــق میـــدان زیــــادی نیـــــاز نیست

از تــــار مــوی تـــو به آن طـــرف تر

هر چـــه تــــار تر

تصویـــر جهـــــان زیبــــــا تر