از من به شما وصیّت چندتا رفیق واسه ذخیره روزهای مزخرفتون نگه دارین.
هیچکسی مثل یک رفیق خوب دلسوز و به فکرتون نیست،
یک جاهایی آدم حوصله خودشم نداره و نمیدونه چی به چیه،
نمیدونه چی غلطه چی درسته،
خودشو گم می کنه،
اون می گرده پیدات می کنه.
میدونی چرا؟!
چون هیچکسی مثل رفیق آدمو بلد نیست
با سادگی تمام بی صدا شکستیم
چه زخم هایی که از عزیزان خوردیم
اشکها را پشت لبخندی مخفی میکنیم
که خیلی درد می کند
و هیچ کس نمی فهمد،
ما را درد همین نفهمیدن می کُشد
نه زخم ها...!