[ بوف کور ]

[مـطی]

چشمانت
آخرین چیزی‌ست
که از میراثِ عشق،
باقی می‌ماند...!​

 

[مـطی]

از چشم‌هایش برایت گفته بودم؟
وقتی من را نگاه میکرد، آنقدر دلتنگِ نگاهش میشُدم که حتی تاب پلک زدن هایش را هم نداشتم...​

 

[مـطی]

گر بگويم كه تو در خون منی
بُهتان نيست... ‌.​

 

[مـطی]

و در انتها
ما به هم خواهیم رسید.
کلاغ‌ها راه خانه را خواهند یافت...!
قصه تمام می‌شود.
عشق می‌ماند
و آغوشی قد ما دو نفر...​

 

[مـطی]

زندگی خوشتر بُوَد در پرده وهم و خیال...​

 

[مـطی]

کیستی که من اینگونه، به‌اعتماد،
نامِ خود را با تو می‌گویم...
کلیدِ خانه‌ام را در دستت می‌گذارم
نانِ شادی‌هایم را با تو قسمت می‌کنم
به کنارت می‌نشینم و بر زانوی تو
این‌چنین آرام به خواب می‌روم؟
کیستی که من اینگونه به جِد
در دیارِ رؤیاهای خویش باتو درنگ می‌کنم؟​

 

[مـطی]

من می‌دانم
که اندوه من برابر است
با اندوه سواری که صدای سُم اسبش را
با صدای خُرد شدن آهسته خرد شدن برگ‌ها
اشتباه می‌کنند.​

 

[مـطی]

و آن هنگام
که تو را در خویش کشتم
نمی دانستم خودک*شی کرده ام؛​

 

[مـطی]

حالِ عزت الله انتظامی اونجا که می‌گفت: «دلم سخت گرفته؛ دَریغ از یک گوشه‌ی مطمئن... .​

 

[مـطی]

از دلم تا ل*بِ ایوانِ شما
راهی نیست
نیمه جانی‌ست
در این فاصله
قربانِ شما ​