مایکل جکسون

[CheatCheat عضو تأیید شده است.]

پس از ترانهٔ «ما دنیاییم»، جکسون به مدت دوسال‌ونیم، کمتر در مکان‌های عمومی و جلوی دوربین‌ها ظاهر می‌شد و بیشتر وقت خود را در استودیو می‌گذراند. او در این مدت در حال کار بر روی آلبوم بعدی‌اش بود که در سال ۱۹۸۷ منتشر شد.[۷۱]

 

[CheatCheat عضو تأیید شده است.]

از اواسط دههٔ ۸۰ به بعد، رسانه‌های شایعه‌پرداز (تبلویدها)، شروع به ساختن داستان‌هایی همانند «خوابیدن در اتاق اکسیژن» در مورد جکسون کردند. اگر چه دروغ بودند، اما خود جکسون با رفتارش به آن‌ها شاخ و برگ می‌داد. این داستان‌ها الهام‌بخش ساخت لقب توهین‌آمیز «وَکو جَکو»[پ ۳] (به معنای جکوی خل و چل) توسط رسانه‌ها شد. این لقب در سال بعد به گوش مایکل رسید و در نهایت برای او بسیار بسیار ناخوشایند آمد. او با فهمیدن اشتباهش، از درز دادن داستان‌های ساختگی به رسانه‌ها دست برداشت. اما به خاطر سودی که به جیب رسانه‌ها سرازیر می‌شد، آن‌ها خودشان شروع به انتشار داستان‌های ساختگی کردند.[۷۲]

 

[CheatCheat عضو تأیید شده است.]

رنگ پوست جکسون در تمام دوران کودکی و نوجوانی‌اش به رنگ قهوه‌ای متوسط بود، اما از اواسط دههٔ ۸۰ میلادی، رنگ پوست او به آهستگی کم رنگ‌تر شده و به سمت سفیدی رفت. جکسون به دو بیماری لوپوس منتشر و پیسی (نام‌های دیگر: ویتیلیگو، برص) مبتلا بود و از سال ۱۹۸۶ این بیماری‌ها در او تشخیص داده شد. بیماری لوپوس منتشر او خفیف بود اما هر دوی این بیماری‌ها سبب تغییر رنگ پوست جکسون و همین‌طور حساس شدن پوستش به نور آفتاب شدند (دلیل استفادهٔ جکسون از چتر در سال‌های آینده همین بیماری بود). شیوهٔ درمانی که جکسون برای این بیماری‌ها استفاده می‌کرد باعث تضاد رنگی پوست او می‌شد و با گریم پنکیکی که برای پوشاندن لکه‌ها و یکدست کردن رنگ پوستش انجام می‌داد، پوست او خیلی روشن و رنگ پریده جلوه می‌کرد.[۷۳]

 

[CheatCheat عضو تأیید شده است.]

در همین هنگام این اتفاق توسط رسانه‌ها و اخبار به صورت وسیعی تحت پوشش قرار گرفت و شایعات بسیاری دربارهٔ جکسون به وجود آمد مبنی بر اینکه او از رنگ پوستش بدش می‌آید و می‌خواهد پوستش را سفید کند.[۷۴] پس از مرگ جکسون در سال ۲۰۰۹، پزشکی قانونی در نتیجهٔ کالبدشکافی بدن جکسون تأیید کرد که او به این بیماری‌ها مبتلا بود و دلیل تغییر چهره و رنگ پوستش و همین‌طور آرایش و پوشاندن صورتش به همین خاطر بوده‌است.[۷۵] جکسون در دوران درمانش با دکتر آرنولد کلین، متخصص پوست، و دبی رو، پرستار، و یک پزشک جوان ایرانی دوستی نزدیکی پیدا کرد. به کمک این‌ها بیماری پوستی جکسون رو به بهبود بود. دبی رو بعدها زن دوم جکسون شد و دو فرزند از او به دنیا آورد.[۷۶]

 

[CheatCheat عضو تأیید شده است.]

جکسون گفته بود که تنها دو عمل جراحی بر روی بینی خود و یک شکاف بر روی چانه‌اش ایجاد کرده‌است. اما چند جراح پلاستیک نظر دادند که او چندین عمل جراحی بینی، پیشانی، چانه، نازک کردن ل*ب و یک جراحی گونه را پشت سر گذاشته‌است. جکسون بعدها این شایعات را رد کرد. تغییرات چهرهٔ جکسون تا حدودی به‌خاطر کاهش وزن شدید نیز بود. او گوشت قرمز، گوشت خوک، مرغ، ماهی و نوشیدنی‌های الکلی مصرف نمی‌کرد و گیاه‌خوار بود.[۷۷] در اوایل دههٔ هشتاد، بدن جکسون به‌خاطر تغییر در رژیم غذایی و تمایلش برای داشتن «بدن یک رقصنده» قلمی‌تر شد.[۷۸][۷۹] برخی متخصصان علم پزشکی نیز به‌طور علنی بیان کردند که طبق عقیدهٔ آن‌ها مایکل «سندروم دیسمورفی بدنی» دارد؛ اختلالی ذهنی که در آن بیمار از جلوهٔ ظاهری خود بیزار است و نمی‌داند دیگران دربارهٔ او چه نظری دارند.[۸۰]

 

[CheatCheat عضو تأیید شده است.]

در ۱۲ سپتامبر ۱۹۸۶ فیلم چهاربعدی کاپیتان ئی‌او با نقش‌آفرینی جکسون اکران شد. کاپیتان ئی‌او از نخستین فیلم‌های چهاربعدی جهان است.[۸۱] این فیلم ۱۷ دقیقه‌ای به کارگردانی فرانسیس فورد کاپولا، کارگردان مجموعه فیلم‌های معروف پدرخوانده و دراکولای برام استوکر و تهیه‌کنندگی جورج لوکاس، کارگردان فیلم جنگ ستارگان ساخته شد.[۸۲][ب] مبلغی که برای دقیقه به دقیقهٔ این فیلم هزینه شد، آن را به پرخرج‌ترین فیلم تاریخ سینما بدل کرد.[۸۳] هزینهٔ ساخت این فیلم ۱۷ دقیقه‌ای، براساس گزارش‌ها بین ۲۰ تا ۳۰ میلیون دلار بوده‌است.[۸۴][۸۵][۸۶] مایکل این فیلم را برای پارک‌های تفریحی دیزنی لند ساخت و به سرعت جزئی از نمایش‌ها و جاذبه‌های این پارک‌ها شد. دیزنی‌لند، این فیلم را به مدت ۱۱ سال و والت دیزنی ورلد نیز از سال ۱۹۸۶ تا ۱۹۹۴ به نمایش درآورد.[۸۷]

 

[CheatCheat عضو تأیید شده است.]

در سال ۱۹۸۷ جکسون به صورت علنی اعلام کرد که دیگر پیرو مذهب شاهدان یهوه نیست.[۸۸] پس از ۵ سال وقفه، هفتمین آلبوم استودیویی جکسون با نام بد در ۱۹۸۷ منتشر شد. صنعت موسیقی در انتظار یک موفقیت برجستهٔ دیگر بود بنابراین توقعات بسیار بالایی در مورد این آلبوم وجود داشت.[۸۹]بد فروش کمتری نسبت به تریلر داشت اما توانست به دومین آلبوم پرفروش تاریخ در آن زمان تبدیل شود.[۹۰] فروش این آلبوم تا سال ۲۰۱۲، بیش از ۴۵ میلیون نسخه بوده‌است و هم‌اکنون چهارمین آلبوم پرفروش تاریخ در تمام دوران‌هاست.[۹۱][۹۲]بد حاوی ۱۱ آهنگ بود که ۹ آهنگش توسط خود جکسون سروده شده بودند. از ۷ تک‌آهنگی که از بد منتشر شد، ۵تایشان در ۱۰۰ آهنگ داغ بیلبورد به رتبهٔ یک رسیدند.[۹۳]

 

[CheatCheat عضو تأیید شده است.]

تور جهانی بد از ۱۲ سپتامبر ۱۹۸۷ آغاز شد و در ۲۷ ژانویهٔ ۱۹۸۹ به پایان رسید.[۹۴] این تور به بزرگ‌ترین تور آن زمان تبدیل شد و توانست رکوردهای تورهای قبلی را بشکند. در ژاپن، بلیت‌های ۱۴ کنسرت به‌طور کامل به فروش رفت و ۵۷۰٫۰۰۰ تماشاگر را به خود جلب نمود، تقریباً سه برابر رکورد قبلی که تعدادی برابر ۲۰۰٫۰۰۰ نفر در یک تور بود.[۹۵] جکسون با اجرای ۱۲۳ کنسرت برای ۴٫۴ میلیون نفر در ۱۵ کشور از ۴ قارهٔ جهان، درآمدی معادل ۱۲۵ میلیون دلار به دست آورد، و موفق به ثبت سه حدنصاب جهانی در کتاب گینس شد: «پردرآمدترین تور تاریخ»، «پرتماشاگرترین تور تاریخ» و «بیش‌ترین بلیت فروش رفته در ورزشگاه ومبلی».[۹۲] او در طول این سفر نزدیک به ۵۰۰ هزار دلار به بیمارستان‌ها، یتیم‌خانه‌ها و نیز سازمان‌های خیریه بخشید؛ تمامی این پول از محل درآمد تک‌آهنگ معروف وی به نام مرد درون آینه است.[۹۶][۹۷] تور بد، آخرین توری بود که توسط جکسون در خاک آمریکا اجرا شد. جکسون به جز در هاوایی دیگر هرگز در آمریکا توری اجرا نکرد.[۹۸][۹۹]

 

[CheatCheat عضو تأیید شده است.]

جکسون در سال ۱۹۸۸ یکمین و تنها خود زندگینامه‌اش به‌نام مون‌واک را منتشر کرد. تکمیل این کتاب چهار سال به طول انجامیده بود و تا به امروز ۲۰۰ هزار نسخه از آن به فروش رسیده‌است.[۱۰۰] جکسون از دوران کودکی‌اش، تجربیاتش در جکسون فایو و سوءاستفاده‌هایی که در دوران کودکی از آن رنج برد، سخن گفت.[۱۰۱] او همچنین دربارهٔ شایعات پیرامونش و وضعیت ظاهری‌اش برای نخستین بار صحبت کرد.[۱۰۲]مون‌واک پس از انتشار، در صدر فهرست کتاب‌های پرفروش که توسط روزنامهٔ نیویورک تایمز معرفی می‌شد، قرار گرفت.[۱۰۳]

 

[CheatCheat عضو تأیید شده است.]

در واپسین روزهای سال ۱۹۸۸ فیلمی به‌نام مون‌واکر با نقش‌آفرینی جکسون و جو پشی، که برندهٔ جایزهٔ اسکار شد، منتشر شد. این فیلم دربرگیرندهٔ صحنه‌هایی از اجراهای زندهٔ جکسون، نماهنگ‌هایش و یک فیلم کوتاه بود. مون‌واکر در سینماهای جهان اکران شد اما در آمریکا بر روی ویدئو عرضه شد. این فیلم از همان ابتدا در رتبهٔ یکم جدول برترین ویدئو کاست‌ها قرار گرفت و برای ۲۲ هفته در رتبهٔ ۱ جدول ماند. در ۲۴ ژانویه ۱۹۸۹ و پس از گذشت ۲ هفته از زمان انتشار فیلم مون‌واکر، این فیلم رکورد فیلم ساخت تریلر را شکست. فیلم مون‌واکر پس از ۲۲ هفته که در رتبهٔ ۱ ماند، جای خود را به فیلم مایکل جکسون: افسانه ادامه دارد داد.[۱۰۴]