Is it possible to achieve democracy with Islam? Are the fundamental principles of religious thought basically synonymous and in the same direction with democracy? Is the people's vote compatible with divine sovereignty? Can democracy be implemented in a society that wants to be governed by revelation? In the world view that God's sovereignty is absolute, can we talk about people's sovereignty? These questions have been raised on another level under the terms of "Republic of the Nizam" and "Islamic
Nizam" within the last two or three years.
آیا با اسلام می توان به دموکراسی رسید؟ آیا اصول اساسی اندیشه دینی اساساً مترادف و در یک راستا با دموکراسی است؟ آیا رای مردم با حاکمیت الهی سازگار است؟ آیا دموکراسی در جامعه ای که می خواهد وحی اداره شود قابل اجرا است؟ آیا در جهان بینی که حاکمیت خداوند مطلق است، آیا می توان از حاکمیت مردم صحبت کرد؟ این سؤالات در دو سه سال اخیر در سطح دیگری تحت عنوان «جمهوری نظام» و «نظام اسلامی» مطرح شده است.
The fact is that these issues were not raised in a serious and fundamental way neither among seminarians, nor among Muslim academics, nor among Muslim intellectuals and experts. All of us had an optimistic assumption that there is no conflict between Islam and democracy, and if real Islam is possible to be implemented in a society, democracy will definitely prevail in that society. This belief showed itself in the best way during the Islamic revolution.
واقعیت این است که این مسائل نه در میان حوزویان، نه در میان دانشگاهیان مسلمان و نه در میان روشنفکران و صاحب نظران مسلمان به صورت جدی و اساسی مطرح نشد. همه ما این فرض را خوش بینانه داشتیم که بین اسلام و دموکراسی تعارضی وجود ندارد و اگر اسلام واقعی در جامعه ای امکان پذیر باشد، قطعاً دموکراسی در آن جامعه حاکم خواهد شد. این باور در انقلاب اسلامی به بهترین شکل خود را نشان داد.
"Islamic government" or "Islamic republic" which, along with independence and freedom, was the fundamental and central slogan of the revolution, was synonymous with democracy in the minds of Muslims, from ordinary people to intellectuals, fighters, Muslim opinion leaders, and religious leaders. Millions of 
ian Muslims were the
exact opposite of the Shah's regime.
«حکومت اسلامی» یا «جمهوری اسلامی» که در کنار استقلال و آزادی، شعار اساسی و محوری انقلاب بود، مترادف با دموکراسی در اذهان مسلمانان از مردم عادی گرفته تا روشنفکران، مبارزان، رهبران افکار مسلمانان و... بود. رهبران مذهبی میلیون ها مسلمان ایرانی درست برعکس رژیم شاه بودند.
Shah's regime was a symbol of tyrannical suffocation, tyranny, breaking the law of suffocation, political prisoners, torture, arbitrary elections, censorship of the press, prevention of political and union gatherings and organizations, and in a word, tyranny. In contrast to the Islamic government, it was synonymous with freedom of expression, freedom of parties and associations, freedom of free elections, the rule of law was not the abolition of censorship and torture
رژیم شاه نماد خفقان طاغوتی، استبداد، شکستن قانون خفقان، زندانیان سیاسی، شکنجه، انتخابات خودسرانه، سانسور مطبوعات، جلوگیری از تجمعات و تشکل های سیاسی و صنفی و در یک کلام استبداد بود. در مقابل حکومت اسلامی، مترادف با آزادی بیان، آزادی احزاب و تشکل ها، آزادی انتخابات آزاد بود، حکومت قانون لغو سانسور و شکنجه نبود.
It is enough to take a look once again at the political literature of the revolutionary era, the interviews, declarations and speeches of the late Imam Khomeini and other religious leaders and
National-religious personalities, resolutions, marches, people's slogans, and what in one word was the basis of protest against the Shah's regime and on the other hand, let's throw in the promise of the type of military that would be created in the country for the sake of Islam.
کافی است یک بار دیگر نگاهی به ادبیات سیاسی دوران انقلاب، مصاحبه ها، بیانیه ها و سخنرانی های امام راحل و دیگر بزرگان دینی بیندازیم.
شخصیت های ملی-مذهبی، قطعنامه ها، راهپیمایی ها، شعارهای مردمی و آنچه در یک کلام مبنای اعتراض به رژیم شاه بود و از سوی دیگر نوید نوع ارتشی که در کشور ایجاد می شود را بیاندازیم. به خاطر اسلام...
Without any doubt, what is achieved is that ordinary people who have their place, including Muslim intellectuals and thinkers, both clerics and non-clerics, were absolutely sure that the Islamic government or the Islamic Republic is democracy.
بدون شک آنچه حاصل می شود این است که مردم عادی که جایگاه خود را دارند اعم از روشنفکران و متفکران مسلمان اعم از روحانی و غیر روحانی کاملاً مطمئن بودند که حکومت اسلامی یا جمهوری اسلامی دموکراسی است.
