همگانی روزانه نویسی؛ اگر دیوهایم مرا ترک کنند...

[سنجاقک]

سلام و احترام به کسانی که به هر دلیل این نوشته های بی سامان را می خوانند.

در اینجا سعی خواهم کرد هر روز حداقل یک جمله بنویسم. این کاری بود که در گذشته می کردم ولی مدتی از این فضا دور بودم و درنهایت به این نتیجه رسیدم که نوشتن مرا آدم بهتری می کند. نوشته های این دفتر (دوست دارم دفتر صدایش کنم) اگر به حال هیچ کس فایده ای نداشته باشد برای نویسنده ی آن مفید خواهد بود.

"می ترسم اگر دیوهایم ترکم کنند، فرشتگانم نیز از من بگریزند."

 

[سنجاقک]

به نظرم کاری که واقعا دوستش داری، کاریه که حاضری انجامش بدی حتی اگه توش معمولی باشی.

 

[سنجاقک]

چند ماهی بود که مادر شده بود. می گفت:
"انگار دست هایم را جلوی آبشار کوچکی از طلا نگه داشته باشم؛ لحظه ی حال زیباست است و لحظاتی به همان زیبایی به دنبالش خواهند آمد. ولی هر لحظه از این خوشی اندوهگینم می کند. چون هیچ لحظه ای را نمی توانم در دستانم نگه دارم"
فکر می کنم خوشبختی همچین چیزی باشد.

 

[سنجاقک]

"انسان محکوم به آزادی است. محکوم، چون خود را خلق نکرده است و در عین حال آزاد است؛ و هنگامی که به درون جهان پرتاب شود، مسوولیت همه اعمالش با خودش است." ژان پل سارتر

 

[سنجاقک]

درد، به یادم میاره که زنده ام و حاضرم برای زنده بودن درد بکشم. این چیز خوبیه؛ اگرچه درد چیز خوبی نیست.

 

[سنجاقک]

"کرم خاکی برای چی زندگی می کنه؟ من اگه کرم خاکی بودم زندگی رو انتخاب می کردم؟"
چرا باید این سوال را می پرسید؟ داشت به معنای زندگی و اختیار فکر می کرد. در آن لحظه زندگی در نظرش پست و زجرآلود بود. پاسخی که به این سوال داد نشانم داد که چه قدر تغییر کرده است:
"بله! من حاضر بودم به عنوان یه کرم خاکی زندگی کنم."
او داشت به زنده بودن خو می گرفت. خودش می گفت:
"معتاد زنده بودن شدم! مثل صد ساله هایی که نمی خوان بمیرن. الان بریدن برام سخته."
به رویش لبخندی طولانی زدم. فقط یک ثانیه اش را قبول کرد. مابقی پخش شد روی موهای جوگندمی اش.
عاقبت نگاهش را از انگشت‌های زبر و پینه بسته اش گرفت و گفت:
"بعد از این که اولین تابلو نقاشیمو کشیدم، اونوقت شاید بتونم بمیرم"
شوکه شدم. چهره اش شوخی نداشت. با احتیاط گفتم:
"ولی تو که نقاشی بلد نیستی."
تلخ خندید و گفت:
"دقیقا!"

 

[سنجاقک]

انگار برای نوشتن چیزی که دیوانه وار خوب باشد، باید واقعا کمی دیوانه بود. روحم که آرام گرفت قلم هم در آسودگی به خواب رفت. برای نوشتن باید جوشید، عذاب کشید و در عین حال دندان روی ل*ب فشرد و سکوت کرد. آنوقت کلمات خودشان را از وجود آدم بیرون می ریزند. کلماتی قوی، محکم، دردآور ولی پر از معنی.

 

[سنجاقک]

در میانه ی بازی
با آس های رو نشده
روبروی حریفی که با بی بی دست را جمع می کند
هنوز در انتظار فرصتی مناسب‌ترم

 

[سنجاقک]

دیگر آتشی از درونم زبانه نمی کشد. احساس سوختن نمی کنم. انگار آرام گرفته ام. عادت کرده ام به زندگی. زندگی را قبول کرده ام. دیگر بودنم مرا آزار نمی دهد! شاید برای همین باشد که نوشته هایم اینقدر بی معنی، سطحی و ناامیدکننده شده اند.
انگار مرده‌ام. یا دست‌کم، کسی در من مرده است. کسی از من، مرده است.

 

[سنجاقک]

بعد از سالها سروکله زدن با داستان‌هایی که نوشته نمی‌شوند، رسیدم به داستان‌هایی که خوانده نمی‌شوند. فکر می‌کنم پیشرفت خوبی بوده است!