در سالهای اخیر، افزایش قراردادهای کوتاهمدت در بازار کار ایران به یکی از دغدغههای اصلی جامعه کارگری تبدیل شده است. این نوع قراردادها، که بهطور موقت و برای مدتزمان محدود منعقد میشوند، تأثیرات قابلتوجهی بر امنیت شغلی و کیفیت زندگی کارگران داشتهاند.
بر اساس آمارهای موجود، بیش از 96درصد قراردادهای کاری در ایران بهصورت موقت هستند، این وضعیت حتی در مشاغلی با ماهیت مستمر نیز مشاهده میشود که نشاندهنده عدم اجرای صحیح قوانین کار در تفکیک بین کارهای دائم و موقت است.
قراردادهای کوتاهمدت پیامدهای منفی متعددی برای کارگران بههمراه دارند، کارگران با عدم اطمینان از تمدید قرارداد خود مواجه هستند که این امر میتواند به استرس و نگرانیهای مداوم منجر شود، از سوی دیگر عدم دسترسی به مزایا از دیگر پیامدهای منفی قراردادهای موقت است. بسیاری از این قراردادها شامل مزایای قانونی مانند بیمههای اجتماعی، سنوات و مرخصیهای استحقاقی نمیشوند. نبود امنیت شغلی میتواند تعهد و انگیزه کارگران را کاهش دهد و در نتیجه بهرهوری آنها را تحت تأثیر قرار دهد.
بر اساس آمارهای موجود، بیش از 96درصد قراردادهای کاری در ایران بهصورت موقت هستند، این وضعیت حتی در مشاغلی با ماهیت مستمر نیز مشاهده میشود که نشاندهنده عدم اجرای صحیح قوانین کار در تفکیک بین کارهای دائم و موقت است.
قراردادهای کوتاهمدت پیامدهای منفی متعددی برای کارگران بههمراه دارند، کارگران با عدم اطمینان از تمدید قرارداد خود مواجه هستند که این امر میتواند به استرس و نگرانیهای مداوم منجر شود، از سوی دیگر عدم دسترسی به مزایا از دیگر پیامدهای منفی قراردادهای موقت است. بسیاری از این قراردادها شامل مزایای قانونی مانند بیمههای اجتماعی، سنوات و مرخصیهای استحقاقی نمیشوند. نبود امنیت شغلی میتواند تعهد و انگیزه کارگران را کاهش دهد و در نتیجه بهرهوری آنها را تحت تأثیر قرار دهد.