در حال ویرایش مجموعه دلنوشته های یادت باشد | هورزاد اسکندری کاربر انجمن کافه نویسندگان

[~Horzad]

نادیا!
وجود مرا مدت‌‌هاست طوفان زده، و در سیلابی که در پس آمدن و رفتن‌ها در جانم سر به شورش برداشت، هر تکه‌ام جدا افتاد و باد آن‌ ها را به گوشه‌ای خزاند.
برای همین قادر نیستم حتی به شکل کلامی، یادت باشد را زمزمه کنم.
چرا که می‌دانم کسی که خودش را از دست داده، عاجز است در این که دیگری را دوست داشته باشد.​

 

[~Horzad]

این روزها، حال عجیبی دارم.
شبیه توپی هستم که وسط زمین بازی، به حال حیران خود می‌گرید و آدم‌ های اطرافم، بازیکنانی هستند که غرق در هیاهوی خود و بی‌توجه به من، هر دم به سویی پرتابم می‌کنند و هر کدام می‌خواهند، مرا در دروازه چارچوب‌ های خود محبوس کنند تا کیف‌شان کوک شود.​

 

[~Horzad]

نادیا!
مشکل از آدم‌‌هاست، یا من عینکم را اشتباهی زده‌ام؟
دنیا را وارونه می‌بینم، آدم‌ها را وارونه‌تر.
کسانی که دوستشان دارم از من یاد می‌کنند، نه برای این‌که برایشان دوست داشتنی هستم؛ بلکه کسی را نمی‌یابند که هم‌ پای خوبی برای ته نشین شدن در اقیانوس غم‌‌هایشان باشد.
برای این‌که کسی را نمی‌یابند تا سنگینی زنجیری که از موژه دیگری برایشان به جا مانده، و به گردنشان بسته شده را با هم متحمل شوند.
نادیا!
می‌بینی چقدر برای آدم‌ ها غم‌خوار شده‌ام؟ به حدی که انباری از کاه غم، در وجودم طغیان کرده و سر می‌رود؛ تا جایی که محنت و اندوه خودم، میان این همه کاه سوزن شده‌اند.​

 

[~Horzad]

میغ در دست، به پیکار با سرمه گیتی می‌روم و در تمنای حضور آفتابی حتی به نیمه، فرق سرش را می‌شکافم.
به امید سلام نور، از هزار توی گره در گره این کهکشانِ سرمه فام خواهم گذشت؛ با این که می‌دانم ریشه این معادله تاریک از جای دیگری است.​

 

[~Horzad]

درونم ابرهایی جولان می‌دهند که چشم‌هایشان را با سرمه آذین بسته‌اند.
لشکری در سرسرای وجودم در هم می‌لولند و گرد به پا شده از همهمه‌شان، بر پرده چشمانم تکیده می‌شود و عاجزم می‌کند از تماشای وجود قطعه‌قطعه و ویرانم!
 تو از تلالویی حرف می‌زنی که این بیرون است؟
من دردم تلالوی درونم است، که شمشیر نومیدی روی گردنش به رقص درآمد و عاقبت، سرش را برید.​

 

[~Horzad]

نادیا!
پازل زندگی‌ات را در دست هیچ‌کس، به امان خدا نسپار.
این‌جا هیچ‌کس، مأوای تو نخواهد بود!
زمین، مغروق شده در حیوانات انسان‌نمایی که فقط به وقت نیاز، دست دوستیِ آلوده به خنجرشان را به سمتت دراز می‌کنند.
مراقب باش تکّه‌‌های نایاب پازل‌ات را، با احدی سهیم نشوی!​

 

[~Horzad]

خودم را زیادی برای آدم‌‌ها خرج کردم.
انرژی الکتریسیته دلم را مشت‌مشت در اختیارشان گذاشتم تا چلچراغ بی‌‌صدا شده در هسته وجودشان، باری دیگر از هیاهو در تار و پود خود بلغزد.
لبخند های از ته دلم را دسته‌دسته چیدم، تا به ل*ب‌هایی که مدت‌‌هاست از مختصات جغرافیایی لبخند دور افتاده‌اند، شکوهی دوباره هدیه کنم.
حالا اما، تنها در گودال بی‌حد و حصر زندگی‌ام دست و پا می‌زنم و کسی نمی‌پرسد «چه مرگت است؟»​

 

[~Horzad]

خوره افکارم شمشیر را از رو بسته و قصد کرده، جان شناور در تنم را در محاصره کُنده‌های اطرافش قرار دهد.
بعد، بندبندش را با شعله های آتش محصور کند.
نادیا!
کاش کسی نفس این موریانه‌های بی‌سر و ته خانه کرده در مغزم را می‌برید؛ شاید آن وقت دیگر، گذشته‌ای برایم نمی‌ماند که به آن فکر کنم.​

 

[~Horzad]

پروانه‌ای که ساعت‌ها دنبالش می‌دویدم، بی‌حواس توی حوض آب غلطید و حالا در دست من، بی‌دفاع آرام گرفته است.
او دوباره می‌تواند اوج بگیرد، و زیر سایه خورشید بال‌هایش را به رقص درآورد؟ معلوم است!
فقط، باید کمی صبر کند.
نادیا!
هنوز خاطرت برایم عزیز و دوست داشتنی‌ است؛ اما خودت بهتر می‌دانی که بعضی دوست داشتن‌ها مثل ترکیب خربزه و عسل است.
مثل راه رفتن روی مین، یا نوازش لبه تیز چاقو با سر انگشت!
برایم مثل باران بعد از سال‌های دراز خشکسالی، مقدسی! اما نمی‌خواهم به تو نزدیک شوم؛ این دلیل خوبی نیست که بخواهم ناخواسته و به خاطر احساسی که به تو دارم، دوباره جانت را تَرک‌تَرک کنم
این جمله را از من، به یاد داشته باش:
"گاهی تمام عشق، به دور ایستادن است...!"​

 

[~Horzad]

چندی پیش باید می‌بودی تا ببینی، چگونه کسی را خون به جگر کردم.
برای معصیت‌های خود وکیل بودم، و برهانی نبود که برایشان نتراشیده باشم ولیکن، برای کج‌ روی‌های دیگری، به صندلی قاضی تکیه زده بودم، و حکم را بر روی قلبش داغ می‌زدم.
دیر است؛ ولی حالا که هرج و خبط خودم و او را، در کفه‌های ترازوی دادگاه وجدان می‌گذارم، می‌بینم سنگینی کفه من، بیشتر از او نباشد، کمتر نیست.
آخ‌... .
چقدر خاکستری بودم، و خودم را سفید می‌پنداشتم.​