انیمیشن 🎭 نقد Spider-Man: Into the Spider-Verse

[blue lady]

نقد Spider-Man: Into the Spider-Verse

۱. روایت و فیلمنامه

داستان مایلز مورالس و کشف هویت قهرمانی‌اش همزمان ساده و چندلایه است.

استفاده از مفهوم مولتی‌ورس (جهان‌های موازی) نه‌تنها جنبه‌ی سرگرم‌کننده دارد، بلکه به هویت‌یابی و پذیرش خود مرتبط می‌شود.

ریتم روایت عالی است، اما در میانه کمی فشرده می‌شود و برخی شخصیت‌های فرعی (مثل اسپایدرمن نوآر یا پنی پارکر) کمتر عمق می‌گیرند.

 

[blue lady]

۲. انیمیشن و سبک بصری

یکی از نوآوری‌های بزرگ تاریخ انیمیشن: ترکیب تکنیک سه‌بعدی با رندر دو‌بعدی و افکت‌های چاپ کمیک (halftone، خط‌چاپ، onomatopoeia).

هر جهان بصری خاص خودش را دارد (نوآر سیاه‌وسفید، سبک انیمه برای پنی، طنز Looney Tunes برای Spider-Ham).

گاهی افکت‌ها برای بیننده‌ی عادی کمی شلوغ یا "پر از نویز تصویری" به نظر می‌رسند، اما دقیقاً همین وفاداری به روح کمیک، نقطه‌ی قوت آن است.

 

[blue lady]

۳. موسیقی و صداگذاری

موسیقی متن با حال‌وهوای هیپ‌هاپ و فضای مدرن نیویورک هماهنگ است و به شخصیت مایلز هویت خاصی می‌دهد.

انتخاب ترک‌ها (مثل Sunflower) باعث شد فیلم حتی فراتر از سینما وارد فرهنگ پاپ شود.

 

[blue lady]

۴. شخصیت‌پردازی

مایلز مورالس مسیری متفاوت از پیتر پارکر دارد؛ درگیری با انتظارات خانواده، هویت قومی-فرهنگی و فشار جامعه.

رابطه‌ی مایلز و پیتر B (نسخه‌ی میانسال و شکست‌خورده‌ی اسپایدرمن) نقطه‌ی احساسی و رشد دوطرفه است.

آنتاگونیست (کینگ‌پین) نسبتاً کلیشه‌ای است و در مقایسه با قهرمان‌ها عمق کمتری دارد.

 

[blue lady]

۵. جایگاه در تاریخ انیمیشن و کمیک

این فیلم مرز میان "انیمیشن کودکانه" و "اثر هنری سینمایی" را شکست.

الهام‌بخش بسیاری از آثار بعدی شد (از جمله Arcane و حتی Across the Spider-Verse).

برنده‌ی اسکار بهترین انیمیشن شد و جایگاه مارول/سونی را در انیمیشن تثبیت کرد.

 

[blue lady]

جمع‌بندی:
Spider-Man: Into the Spider-Verse یک نقطه‌ی عطف در تاریخ اقتباس‌های کمیک‌بوکی است؛ هم از نظر هنری (نوآوری بصری) و هم از نظر داستانی (تمرکز بر هویت و چندفرهنگی بودن قهرمان). ضعف آن بیشتر در سطحی‌بودن برخی کاراکترهای فرعی و آنتاگونیست است، اما در مجموع اثری است که استانداردهای جدیدی برای انیمیشن‌های ابرقهرمانی تعیین کرد.