همگانی گپ و گفت با طعم کتاب | دوره چهارم کتابخوانی

[AlirixAlirix عضو تأیید شده است.]

به نام حق.


با عرض ادب و احترام این تایپک در جهت بحث و گفتگو برای چهارمین دوره چالش کتابخوانی 1404 ایجاد شده است
لذا از ارسال هرگونه پیام نا مرتبط جدا خودداری فرمایید.

​

---

شرکت کنندگان:
@سارا مرتضوی
@سنجاقک
@زهرا سلطانزاده
@~D.R.M~



تا 21 مهر فرصت دارید جواب سوالات رو در این تاپیک بفرستید.
( اگر هنوز شروع به مطالعه نکردید به من اطلاع بدید که تایمو براتون تمدید کنم )


مواردی که باید در نظر بگیرید:
به برترین تحلیل 100سکه جایزه اهدا میشه.
منظور از برترین تحلیل پاسخ‌هایی هستن که خلاقانه و دربرگیرنده اصل موضوع و نزدیکترین پاسخ به سوالات باشن.
حتی اگر هر3 کتاب رو مطالعه کنید و تحلیل براشون بنویسید، فقط یکی از تحلیلهاتون برای داوری درنظر گرفته میشه.
دقت کنید که جوابهای کوتاه و تک خطی قابل قبول نیستن و هر جواب حداقل باید 5خط با سیستم و 7خط با موبایل باشه.
برای دسترسی به فایل کتابها و سوالات رو لینک زیر کلیک کنید.

دوره چهارم چالش کتابخوانی




ارادتمند
مدیریت تالار نویسندگان​

 

[زهرا سلطانزاده]

1) چرا گابریل اوک با وجود شکست‌های اولیه باز هم در کنار بتشبا ماند؟ این چه چیزی درباره شخصیت او نشان می‌دهد؟

گابریل اوک عاشق نبود، اگر عشق را تنها میلِ به داشتن بدانیم؛ او باور بود. انسانی که عشق را در سکوت می‌فهمد و رنج را بخشی از وفاداری می‌داند. او پس از طرد شدن نه کینه گرفت، نه دوری کرد، چون در نگاهش عشق یعنی «ماندن» حتی وقتی هیچ نوری از سوی دیگری نمی‌تابد. گابریل در کنارش ماند تا زمینش نفس بکشد، حیواناتش زنده بمانند، و شاید خود بثشبا معنای پایداری را بفهمد. شخصیت او تصویری‌ست از شرافت بی‌ادعا، از عشقی که نمی‌خواهد تملک کند، بلکه فقط می‌خواهد باقی بماند. در جهانی که همه چیز در هیجان خلاصه می‌شود، گابریل نشانه‌ی آن آرامشِ اصیل است که تنها از دل‌های عمیق برمی‌خیزد.


2) رمان چگونه تفاوت بین "عشق حقیقی" و "شیفتگی لحظه‌ای" را نشان می‌دهد؟

در دنیای توماس هاردی، عشق و شیفتگی دو چهره از یک سکه‌اند؛ یکی از نور ساخته شده، دیگری از آتش. بثشبا میان این دو گم می‌شود — از برق نگاهِ سرژان تروی می‌سوزد و از آرامش گابریل می‌گریزد. نویسنده نشان می‌دهد که شیفتگی، صدای تندِ طبل‌هاست، اما عشق حقیقی، نغمه‌ی آهسته‌ی باران. شیفتگی با چشم آغاز می‌شود و با دل‌زدگی تمام؛ عشق با فهم شروع می‌شود و با بخشش زنده می‌ماند. در پایان، بثشبا درمی‌یابد که زیبایی ظاهری، جادوست و زود خاموش می‌شود، اما مهربانی گابریل، ریشه‌ای‌ست که در خاک زندگی می‌ماند. عشق حقیقی در این رمان، شعله‌ای نیست که بسوزاند، نوری‌ست که راه را روشن کند.


3)تصور کنید داستان به شکل دیگری تمام می‌شد؛ پایان جایگزین را کوتاه بنویسید.

اگر قرار بود داستان به شکلی دیگر پایان یابد، شاید بثشبا هیچ‌گاه جرأتِ بازگشت به گابریل را پیدا نمی‌کرد. شاید مزرعه در سکوتِ غروب می‌ماند و او با دستانی لرزان به نامه‌ای نگاه می‌کرد که هرگز نفرستاد. گابریل، خسته از سال‌ها انتظار، رهسپار سرزمینی دور می‌شد تا در دلِ بادها نام او را فراموش کند. و بثشبا، هر صبح کنار پنجره می‌ایستاد، جایی که نور بر خاک می‌تابید، و می‌فهمید عشق، همیشه برای داشتن نیست — گاهی برای درک کردن است. شاید در آن پایان، هیچ‌کس با کسی نبود، اما هر دو به آرامشی رسیده بودند که فقط از دلِ فقدان می‌روید.

 

[~D.R.M~]

1.چرا فیتز جرالد داستان را از زبان نیک کاراوی روایت کرده و نه از زبان خود گتسبی؟ نیک کاراوی راوی قابل اعتمادی است یا روایتش جانبدارانه است؟
2. آیا گتسبی قربانی عشق بود یا قربانی توهمات خودش؟
3. یک نامه از زبان دیسی به گتسبی( قبل یا بعد از مرگ او)بنویسید.

1.
بنظرم یکی از هوشمندانه‌ترین انتخاب‌های فیتزجرالد توی نوشتن این کتاب دقیقا این موضوعه که روایت داستان رو به نیک کاراوی سپرده، نه خود گتسبی.
اگه گتسبی راوی بود، ما فقط صدای یه نفر، و یه عاشق رؤیایی و گمشده رو می‌شنیدیم. عاشقی که فقط دنبال گذشته‌ای تموم شده‌ست و اینطوری تصویر جامعه‌‌ی پر از زرق‌وبرق و پوچی رو دیگه نمی‌تونستیم ببینیم.
خب درمورد راوی، نیک از بیرون به ماجرا نگاه می‌کنه؛ هم شاهد فروپاشی رؤیای آمریکاییه، هم خودش کم‌کم و ناخواسته درگیرش میشه.
نیک ظاهرا یه ناظر بی‌طرفه، درصورتیکه نگاهش پر از قضاوت، دلسوزی و حتی تحسین گتسبیه. به همین دلیل من به عنوان خواننده، دلم نمیخواد به روایت این فرد اعتماد کنم. اون هم گتسبی رو تحسین می‌کنه، هم ازش دل‌گیر میشه. یعنی کاملا دو طرفس و به قول خودمون تکلیفش با خودش مشخص نیست. به همین خاطر نمی‌شه گفت راوی کاملاً قابل اعتمادیه؛ روایتش گاها با احساس و گاها جانب‌داری قاطی شده.
اما همین خاکستری بودن، دوطرفه بودن و عواطف انسانی، محتوای گتسبی بزرگ رو انسانی‌تر و چندلایه‌تر کرده. جوری که بیشتر درک میکنی و میفهمی در اون لحظه راوی، چه احساسی داشته.
2.
خب حقیقتا، گتسبی قربانی عشق نبود، قربانی تصویری بود که از عشق ساخته بود. حالا نمی‌دونم این تصویر توهمه یا نه، اما یه چیز مضحکه.
اون دیزی رو نه اون‌طور که واقعا بود، بلکه اون‌طور که خودش می‌خواست باشه، دوست داشت. دیزی براش فقط یه زن نبود؛ یه رؤیا بود، نمادی از خوشبختی، موفقیت، و گذشته‌ای که دلش می‌خواست برگردونه.
گتسبی در اصل عاشق خودِ عشق بود، عشق هم به معنای دیزی سابق بود. اون عاشق رؤیایی که تو ذهنش ساخته، بود. و همین رؤیا، کم‌کم از عشق واقعی بزرگ‌تر شد. اون فکر می‌کرد پول، تجمل و مهمونی‌های شبونه می‌تونن زمان رو برگردونن؛ ولی در نهایت چیزی که باید می‌فهمید رو فهمید و اون، این بود که گذشته هیچ‌وقت برنمی‌گرده.
پس طبق گفته‌های خودم، شاید بهتر باشه اینطور نتیجه‌گیری کنم که گتسبی بیشتر قربانی توهم عشق بود تا خود عشق. فیتزجرالد با این شخصیت، در واقع پوچی "رؤیای آمریکایی" رو نشون می‌ده. رؤیایی که توش آدم‌ها به جای حقیقت، دنبال تصویرِ خوشبختی می‌رن.
3.نامه‌ی پیش از مرگ:
گتسبی عزیزم،
نمی‌دونم از کجا شروع کنم. هر بار خواستم چیزی برات بنویسم، قلم از ترس ایستاد. شاید چون همیشه فکر می‌کردم تو به من از پشت اون مهمونی‌های باشکوهت نگاه می‌کنی و نیازی به حرف من نداری.
اما حالا حس می‌کنم بین ما چیزی هست که حتی اون همه نور و موسیقی هم نمی‌تونه پنهونش کنه. یه فاصله‌ی عجیب، شبیه مهی که نمی‌ذاره چهره‌ی همو درست ببینیم.
تو هنوز همون مردی هستی که از گذشته اومده، با قلبی پر از رؤیا، ولی من دیگه اون دختری نیستم که منتظرت بود. نمی‌دونم چی بینمون گم شد، شاید خودِ عشق، شاید شجاعت.
گتسبی... من از درخشیدن می‌ترسم. از اینکه همه‌چیز تموم بشه، از اینکه روزی بیدار بشم و ببینم عشق ما فقط یه رؤیا بوده. تو هنوز با همه‌ی وجودت تلاش می‌کنی تا گذشته رو برگردونی، ولی من سال‌هاست یاد گرفتم گذشته هیچ‌وقت برنمی‌گرده.
اگه روزی این نامه رو بخونی، بدون که من دوستت داشتم. اما نه به اندازه‌ای که تو لایقش بودی. من عاشق صداقتت بودم، ولی اسیر ترس‌هام شدم.
شاید اگر دنیا جای مهربون‌تری بود، من می‌تونستم برگردم. اما اینجا، هر عشقی بهایی داره... و من هنوز جرأت پرداختش رو ندارم.
همیشه در خاطرم خواهی موند، با اون لبخند مطمئن و چشم‌هایی که انگار هیچ‌وقت از امید خالی نمی‌شدن.
دوستت دارم.
• دیزی