نظارت همراه رمان جنون خونین | ناظر حسین یحیائی

[مهرسا]

مهرسا جان؛ لطفا پارت سوم رو خودت قبل از بررسی من بخون اگر اصلاحاتی لازمه انجام بده و اینجا اعلام کن تا من بررسیش کنم

اینکار باعث میشه دقت خودت هم بیشتر بشه در نگارش

منتظر ویرایش نوشته ات هستم فعلا خدانگهدار و موفق باشی و سربلند

سلام‌.وقتتون بخیر جناب .‌
بنده سه پارت رو هر جا که از نظرم نیاز به اصلاحات داشت و اونچه که میدونستم رو انجام دادم ، به خصوص پارت ۳ که عرض کردید . بررسی کنید اگر مشکلی در این ۳ پارت وجود نداره ، برای ارسال پارت بعد اقدام کنم‌.

 

[حسین یحیائی]

سلام و درود سرکار خانم
چشم بررسی میکنم و اطلاع میدم خدمتت

 

[حسین یحیائی]

نفسی عمیق برکشید و بوی غلیظ خون را، که برایش چونان عطر جان‌افزایی بود، به درون فروداد. تبر را بر زمین افکند و نگاهی گذرا به پیکری(ی نیازی نیست چرا که فقط یک پیکر اونجاست اونم همون پیکر امیرعلی هستش که خودش سرش رو زده) بی‌سر انداخت. همه چیز در قلمرو قدرت او بود، اما خشم قتل، همدمی برای جان تشنه‌اش می‌نمود.
دستی بر پیشانی عرق‌آلودش(کرده‌اش بهتره) کشید و خود را به سوی موریانه‌ها نهاد.اما آنچه شوق کارش را فزونی می‌بخشید، جنبش آن حشرات در پیوند با یکدیگر بود. آنگاه، اندیشه‌ای در ذهنش جوانه زد و بار دیگر به سوی جسد بازگشت.
تمامی جنگل،در سکوتی مرگ‌بار و در پی آخرین فریاد پسرک، فرورفته بود. گویی در بهتی سهمگین و بی‌کران غوطه‌ور گشته بود. تنها، صدای کشیده شدن ابزار و اشیاء به دست او بود که سکوت را می‌درید.
آنگاه،آهنگین و بی‌هیچ واهمه، موریانه‌های آغازین را در چشمان و سپس در حلقوم گسسته پسرک جای داد.
موریانه‌ها،در پیوندی بی‌امان، بر چشمانش می‌خزیدند. دیگر مجالی برای دیدن باقی نگذاشته بود تا آن صحنه زیبای قتل، طعمه دیدگان پلیس گردد.
آرام،جسد را در گودال فرود آورد و با تمامی قوا، خاک را بر پیکر پسرک باراند. به خاطر نداشت که برای هیچ‌یک از مقتولانش، نجوای فاتحه‌ای بر زبان رانده باشد. پس، بی‌تفاوت به پاک کردن ردپاهایش پرداخت و موریانه‌ها را در پیرامون جسد پراکند.
نگاهش بر ساعت مچی طلایی‌اش افتاد.هوا هنوز در گرگ‌ومیش صبحگاهی، به سردی می‌گرایید. هرچند سرمای جنگل بسی توان‌فرساتر بود، اما هیکل ورزیده‌اش در برابر این سختی‌ها چونان پولاد استوار می‌نمود.
دستکش‌ها(دستکش‌هایش) را در چشم‌ برهم‌زدنی از دستان برکشید و بی‌درنگ،روی به سوی ماشین نهاد. لذت قتل برایش همینگونه بود: آغازی هیجان‌انگیز و پایانی غم‌انگیز. اگر زمانی برایش باقی می‌ماند، بی‌چون و چرا صبر می‌کرد تا جسد بی‌گوشت پسرک را نیز نظاره‌گر باشد.
***
آوای مهربانوی مادر در زمزمه گوش‌های علیرضا، او را از خواب دیرپایش برکشید.
- علیرضا،مگه سرکار نداری؟ پاشو دیگه پسرم.
درحالی که چشمانش را می‌گشود،چهره‌ی فرهیخته و زیبای مادرش پدیدار گشت. چشمان قهوه‌ای‌اش، چونان قهوه‌ی صبحگاهی اما از نگاهی شیرین، برق می‌زد.
-‌صبحت بخیر،مهربانوخانم. مگه نگفتم امروز کاری ندارم؟
-‌‌پسرم از صبح دم به دقیقه گوشیت زنگ می‌خوره.سرهنگت بود. می‌گفت کار مهمی با تو داره.
آرام از جای برخاست و با آوایی نرم گفت:
- قربونت برم،چرا زودتر بهم نگفتی؟
-‌مگه بیدار می‌شدی؟انگار تو خواب هفت پادشاه بودی. حالا عیب نداره، برو لقمه‌ای بخور تا سرحال شوی.
نفسش را به آرامی رها کرد و دستی بر ته‌ریشش کشید.باز چه پرونده‌ای را در بساطش نهاده‌بودند؟

-----------------------------
دوست عزیزم خیلی هم عالی بود منم اصلاحات کمی داشت انجام دادم یا عنوان کردم در صورت صلاحدید انجام بدید فقط یک نکته:

نوشتید: خود را به سوی موریانه‌ها نهاد از نظر معنی درست نیست اینطور می‌توان نوشت:

خود، قدم به سوی موریانه‌ها نهاد

این معنی و مفهوم جمله رو میرسونه که به سمت موریانه‌ها رفته


پارت‌های بعدی رو ارسال بفرمائید

 

[مهرسا]

نفسی عمیق برکشید و بوی غلیظ خون را، که برایش چونان عطر جان‌افزایی بود، به درون فروداد. تبر را بر زمین افکند و نگاهی گذرا به پیکری(ی نیازی نیست چرا که فقط یک پیکر اونجاست اونم همون پیکر امیرعلی هستش که خودش سرش رو زده) بی‌سر انداخت. همه چیز در قلمرو قدرت او بود، اما خشم قتل، همدمی برای جان تشنه‌اش می‌نمود.
دستی بر پیشانی عرق‌آلودش(کرده‌اش بهتره) کشید و خود را به سوی موریانه‌ها نهاد.اما آنچه شوق کارش را فزونی می‌بخشید، جنبش آن حشرات در پیوند با یکدیگر بود. آنگاه، اندیشه‌ای در ذهنش جوانه زد و بار دیگر به سوی جسد بازگشت.
تمامی جنگل،در سکوتی مرگ‌بار و در پی آخرین فریاد پسرک، فرورفته بود. گویی در بهتی سهمگین و بی‌کران غوطه‌ور گشته بود. تنها، صدای کشیده شدن ابزار و اشیاء به دست او بود که سکوت را می‌درید.
آنگاه،آهنگین و بی‌هیچ واهمه، موریانه‌های آغازین را در چشمان و سپس در حلقوم گسسته پسرک جای داد.
موریانه‌ها،در پیوندی بی‌امان، بر چشمانش می‌خزیدند. دیگر مجالی برای دیدن باقی نگذاشته بود تا آن صحنه زیبای قتل، طعمه دیدگان پلیس گردد.
آرام،جسد را در گودال فرود آورد و با تمامی قوا، خاک را بر پیکر پسرک باراند. به خاطر نداشت که برای هیچ‌یک از مقتولانش، نجوای فاتحه‌ای بر زبان رانده باشد. پس، بی‌تفاوت به پاک کردن ردپاهایش پرداخت و موریانه‌ها را در پیرامون جسد پراکند.
نگاهش بر ساعت مچی طلایی‌اش افتاد.هوا هنوز در گرگ‌ومیش صبحگاهی، به سردی می‌گرایید. هرچند سرمای جنگل بسی توان‌فرساتر بود، اما هیکل ورزیده‌اش در برابر این سختی‌ها چونان پولاد استوار می‌نمود.
دستکش‌ها(دستکش‌هایش) را در چشم‌ برهم‌زدنی از دستان برکشید و بی‌درنگ،روی به سوی ماشین نهاد. لذت قتل برایش همینگونه بود: آغازی هیجان‌انگیز و پایانی غم‌انگیز. اگر زمانی برایش باقی می‌ماند، بی‌چون و چرا صبر می‌کرد تا جسد بی‌گوشت پسرک را نیز نظاره‌گر باشد.
***
آوای مهربانوی مادر در زمزمه گوش‌های علیرضا، او را از خواب دیرپایش برکشید.
- علیرضا،مگه سرکار نداری؟ پاشو دیگه پسرم.
درحالی که چشمانش را می‌گشود،چهره‌ی فرهیخته و زیبای مادرش پدیدار گشت. چشمان قهوه‌ای‌اش، چونان قهوه‌ی صبحگاهی اما از نگاهی شیرین، برق می‌زد.
-‌صبحت بخیر،مهربانوخانم. مگه نگفتم امروز کاری ندارم؟
-‌‌پسرم از صبح دم به دقیقه گوشیت زنگ می‌خوره.سرهنگت بود. می‌گفت کار مهمی با تو داره.
آرام از جای برخاست و با آوایی نرم گفت:
- قربونت برم،چرا زودتر بهم نگفتی؟
-‌مگه بیدار می‌شدی؟انگار تو خواب هفت پادشاه بودی. حالا عیب نداره، برو لقمه‌ای بخور تا سرحال شوی.
نفسش را به آرامی رها کرد و دستی بر ته‌ریشش کشید.باز چه پرونده‌ای را در بساطش نهاده‌بودند؟

-----------------------------
دوست عزیزم خیلی هم عالی بود منم اصلاحات کمی داشت انجام دادم یا عنوان کردم در صورت صلاحدید انجام بدید فقط یک نکته:

نوشتید: خود را به سوی موریانه‌ها نهاد از نظر معنی درست نیست اینطور می‌توان نوشت:

خود، قدم به سوی موریانه‌ها نهاد

این معنی و مفهوم جمله رو میرسونه که به سمت موریانه‌ها رفته


پارت‌های بعدی رو ارسال بفرمائید

بله ، ویرایششون انجام‌شد.
پارت بعدی گذاشته شد .

 

[حسین یحیائی]

اصلاحات پارت چهارم:

در پاسخ مهربانو، تنها به واژه «چشم» بسنده کرد و به سوی سرویس بهداشتی رفت. در آیینه، چشمان گودافتاده‌اش را می‌نگریست. امروز را می‌خواست به کارهای خانه و انجام کارهای معوقه اختصاص دهد، اما گویی ورق زندگی همواره با او ناسازگار بود.
با وجود سال‌ها تجربه، شور و هیجان آگاهی هنوز در رگ‌هایش جاری بود. آب را مشت‌مشت بر چهره‌اش ریخت، شاید خواب از چشمانش بپرد.
در آن هفته، با آن همه پرونده دزدی و تصادف جزئی، خواب برایش مفهومی نداشت. کنجکاو از تماس سرهنگ، با حولهٔ آبی‌رنگی که قطرات آب از آن بر زمین می‌چکید، صورتش را خشک کرد و از سرویس بیرون آمد. چشمانش را به سالن خانه دوخت شاید تلفن را بیابد. به یاد داشت که پس از هجده‌سالگی، حضور در فضای مجازی برایش کمرنگ شده بود و تلفن، وسیله‌ای پیشرفته بود که هرگز با آن احساس آرامش نمی‌کرد.
پس از جست‌وجو میان مبل‌ها، آن را بر روی میز اتاقش یافت. در حالی که انگشتش را بر دکمه تماس با سرهنگ می‌فشرد، لباس‌های مرتب و اتوکشیده‌اش را بیرون آورد.
هیچ‌کس او را با نماد نامرتبی نمی‌شناخت. همواره، در هر شرایطی، رعایت بهداشت و نظم، اولویتش بود.
آرام، دکمه‌های آستین پیراهنش را می‌بست که صدای سرهنگ از بلندگو پیچید:
-‌ به به، علیرضا جان! وقت خواب... .
-‌ سلام سرهنگ. شرمنده، خواب بودم. روز تعطیل، چه کاری با بنده دارید؟
-‌ پرونده‌ای اومده و با توجه به تجربه‌ای که داری، می‌خوام به تو بسپارمش.
با ورود مادرش، آرام تلفن را به گوشش چسباند. لقمه‌ای به سویش گرفت و علیرضا لبخندی زد.
مهربانو،گاه با او پرخاش می‌کرد و گاه لطف‌های بی‌منتش را نثارش می‌ساخت.
-‌ پرونده در چه ارتباطه؟
-‌ قتل...
همان یک واژه، تمام تسلطش را بر باد داد و به سرفه افتاد.
-‌ اروم بخور!
-‌ جناب سرهنگ، مطمئنید؟
-‌ لوکیشن صحنه قتل رو برات می‌فرستم. تا نیم ساعت دیگه اونجا باش. خوش ندارم پرونده به دست محمودی‌ها بیوفته.
در حالی که می‌کوشید گلویش را صاف کند، «بله»‌ای محکم گفت و تلفن را قطع کرد. پرونده قتل، حتی به خودی نامش نیز سنگینی می‌کرد. حال که بر دوش او قرار گرفته بود، بسی سنگین‌تر. از سوی دیگر می‌دانست سرهنگ دل خوشی از مأموران محمودی ندارد. مانند شکارچیانی حرفه‌ای، خود را به میان پرونده می‌انداختند و فرصت را از چنگ می‌ربودند.
-‌ مادر، آروم باش!
-‌ کار خیلی مهمیه. احتمالاً تا آخر شب توی آگاهی باشم. مراقب خودت باش. باشه قربونت برم؟
بوسه‌ای بر پیشانی چروکیده و زیبای مهربانو زد.
- خیلِ خب.

-----------------------------------

مهرسا جان خیلیم عالی همینطور ادامه بده

روند داستانت خوب پیش میره اگر یه جایی هم دیگه ذهنت قفل کرد اعلام کن اگر کمکی ازم ساخته بود انجام میدم

تا اینجا یه کودک کشته شده داری، یک قاتل نامشخص، یک کارآگاه جوان و یک تعلیق بزرگ که همون کشته شدن مادر و خود امیرعلی هستش

مورد خاصی تو این پارت نداشتی عزیز با اعتماد به نفس و عالی ادامه بده

 

[حسین یحیائی]

نفسی عمیق برکشید و بوی غلیظ خون را، که برایش چونان عطر جان‌افزایی بود، به درون فروداد. تبر را بر زمین افکند و نگاهی گذرا به پیکر بی‌سر انداخت. همه چیز در قلمرو قدرت او بود، اما خشم قتل، همدمی برای جان تشنه‌اش می‌نمود.
دستی بر پیشانی عرق‌‌کرده‌اش کشید و خود، را به سوی موریانه‌ها نهاد.(فاصله)اما آنچه (آن‌چه)شوق کارش را فزونی می‌بخشید، جنبش آن حشرات(حشره‌ها)در پیوند با یکدیگر بود. آنگاه، اندیشه‌ای در ذهنش جوانه زد و بار دیگر به سوی جسد بازگشت.
تمامی جنگل،در سکوتی مرگ‌بار و در پی آخرین فریاد پسرک، فرورفته بود. گویی در بهتی سهمگین و بی‌کران غوطه‌ور گشته بود. تنها، صدای کشیده شدن ابزار و اشیاء به دست او بود که سکوت را می‌درید.
آنگاه(آن‌گاه)،(فاصله)آهنگین و بی‌هیچ واهمه، موریانه‌های آغازین را در چشمان و سپس در حلقوم گسسته پسرک جای داد.
موریانه‌ها،در پیوندی بی‌امان، بر چشمانش(چشم‌هایش) می‌خزیدند. دیگر مجالی برای دیدن باقی نگذاشته بود تا آن صحنه زیبای قتل، طعمه دیدگان پلیس گردد.
آرام،(فاصله)جسد را در گودال فرود آورد و با تمامی قوا، خاک را بر پیکر پسرک باراند. به خاطر نداشت که برای هیچ‌یک (هیچ یک)از مقتولانش، نجوای فاتحه‌ای بر زبان رانده باشد. پس، بی‌تفاوت به پاک کردن ردپاهایش پرداخت و موریانه‌ها را در پیرامون جسد پراکند.
نگاهش بر ساعت مچی طلایی‌اش افتاد.هوا هنوز در گرگ‌ومیش صبحگاهی، به سردی می‌گرایید. هرچند سرمای جنگل بسی توان‌فرساتر بود، اما هیکل ورزیده‌اش در برابر این سختی‌ها چونان پولاد استوار می‌نمود.
دستکش‌هایش را در چشم‌برهم‌زدنی (چشم برهم زدنی)از دستان برکشید و بی‌درنگ، روی به سوی ماشین نهاد. لذت قتل برایش همینگونه (همین‌گونه) بود: آغازی هیجان‌انگیز و پایانی غم‌انگیز. اگر زمانی برایش باقی می‌ماند، بی‌چون و چرا صبر می‌کرد تا جسد بی‌گوشت پسرک را نیز نظاره‌گر باشد.
***
آوای مهربانوی مادر در زمزمه گوش‌های علیرضا، او را از خواب دیرپایش برکشید.
- علیرضا،(فاصله)مگه سرکار نداری؟ پاشو دیگه پسرم.
درحالی که چشمانش را می‌گشود،چهره‌ی فرهیخته و زیبای مادرش پدیدار گشت. چشمان(چشم‌های) قهوه‌ای‌اش، چونان قهوه‌ی صبحگاهی اما از نگاهی شیرین، برق می‌زد.(میزد)
-‌(فاصله)صبحت بخیر،مهربانوخانم. مگه نگفتم امروز کاری ندارم؟
-‌‌پسرم از صبح دم به دقیقه گوشیت زنگ می‌خوره.(در اینجا گذاشتن نقطه اشتباست چون جمله بعد کوتاه میشه پس به جای نقطه از نقطه ویرگول استفاده می‌کنیم)سرهنگت بود. می‌گفت کار مهمی با تو داره.
آرام از جای برخاست و با آوایی نرم گفت:
- قربونت برم،چرا زودتر بهم نگفتی؟
-‌مگه بیدار می‌شدی؟انگار تو خواب هفت پادشاه بودی. حالا عیب نداره، برو لقمه‌ای بخور تا سرحال بشی.
نفسش را به آرامی رها کرد و دستی بر ته‌ریشش کشید.باز چه پرونده‌ای را در بساطش نهاده‌بودند؟

----------------------------------

سلام و درود مهرسای عزیز

پارت سوم رو بررسی و اصلاح لازم انجام شد مورد خاصی نداشت فقط یک اصلاح داشت و چند مورد فاصله بعد از علائم نگارشی انجام نشده بود که انجام دادم.

نکته:

نوشتی:
- علیرضا،مگه سرکار نداری؟

جمله معنی درستی نداره عزیزم با حذف « سر » جمله درست میشه (اصلاح اینمورد رو گذاشتم خودتون اگر صلاح دونستید انجام بدید)