لیا مک لارن، نویسنده کانادایی میگوید:
روزی پسر خوانده ١١ سالهام از من پرسید ترجیج میدهی کدامش باشی؛
بسیار فقیر با دوستان فراوان؟
یا
بسیار ثروتمند بدون دوست؟
جوابش برای من ساده بود. گفتم؛
فقیر با دوستان.
در دراز مدت تنهایی بدتر از فقر است.
اما پسر خواندهام مخالف بود. او گفت؛
ثروتمند بدون دوست را ترجیح میدهم.
در عمارتم میمانم و فورت نایت بازی میکنم، یوتیوب تماشا میکنم و با آدمهای آنلاین معاشرت میکنم.
آنجا بود که فهمیدم نسل جدید "بومیان دنیای دیجیتال" هستند و نسل ما "مهاجران دنیای دیجیتال".
ما از این نظر منحصر به فردیم که واپسین نمونههای یک گونهی رو به انقراض هستیم!
نسلی که بدون اینترنت بزرگ شد و حالا احساس میکند آن معصومیتش از دست رفته.
ما آخرین منابع حیّ و حاضر از یک پهنهی تجربهی بشری هستیم که چیزی نمانده از دست برود.
آدم ها غمگینت می کنند،
با آمدن های بی موقع شان
با رفتن های ناگهانی، با حرفهای آزاردهنده ،با نبودنشان،
حتی گاهی اوقات با حضورشان !
آدم ها همه جوره غمگینت می کنند، چنگ می اندازند و پوستِ احساست را می خراشند..
خاطرت را می آزارند و تو نمی توانی رهایشان کنی ،چون آن ها را بیشتر از خودت می خواهی!
بیشتر از خودت دوستشان داری و برایشان احترام قائلی ..
احترامی کاذب برای شخصیت هایی که روز به روز بیشتر تو را غرق در حضورِ بی حضورشان می کنند.
احساس می کنی دنیا به ته اش رسیده و مرگ خنجرش را بیخِ گلوی زندگی ات گذاشته است!
اما به تو اطمینان می دهم زمانی می رسد که دیگر هیچکدام از این ها برایت اهمیت ندارد..
آنجا به کسی می رسی که جز او هیچکس نمی تواند حالت را خوب کند و مرهم دردهایت باشد،
آن یک نفر هم "خودت" هستی و بس!
- زیور شیبانی