شعر شعری که دوست داری

[یمنایمنا عضو تأیید شده است.]

به جان زنده دلان سعدیا که ملک وجود نیرزد آن که دلی را ز خود بیازاری

 

[خط سیاه]

بنده‌ی تنهایی‌ام تا زنده‌ام

گوشه‌ای دور از همه جوینده‌ام

می‌کشد جان را هوای روز یار

از چه با غیر آورم سِر روزگار؟

 

[خط سیاه]

فریاد من شکسته اگر در گلو ، وگر
فریاد من رسا
من از برای راه خلاص خود و شما
فریاد می زنم
فریاد می زنم !

 

[خط سیاه]

پاس ها از شب گذشته است
میهمانان جای را کرده اند خالی
دیرگاهی است
میزبان در خانه اش تنها نشسته
در نی آجین جای خود بر ساحل متروک می سوزد اجاق او
اوست مانده
اوست خسته
مانده زندانی به ل*ب هایش
بس فراوان حرف ها اما
با نوای نای خود در این شب تاریک پیوسته
چون سراغ از هیچ زندانی نمی گیرند
میزبان در خانه اش تنها نشسته

 

[بهار نارنج]

نه تو می مانی و نه اندوه ،

و نه هیچ یک از مردم این آبادی!

به حباب نگران ل*ب یک رود قسم،

و به کوتاهی آن لحظه ی شادی که گذشت،

غصه هم می گذرد،!

آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند،

لحظه ها عریانند . به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز…

 

[نازلـینازلـی عضو تأیید شده است.]

تو را چه غم که شبِ ما دراز می‌گذرد ؟
که روزگار تو در خوابِ ناز می‌گذرد ...

#صائب_تبريزى

 

[نازلـینازلـی عضو تأیید شده است.]

-ای بی‌ تو نگشته بخت بیدار...


#مولانا

 

[خط سیاه]

اگر چه منحنی آب بالش خوبی است.
برای خواب دل آویز و ترد نیلوفر،
همیشه فاصله‌ای هست.

 

[خط سیاه]

دچار باید بود
وگرنه زمزمه حیات میان دو حرف
حرام خواهد شد.

 

[خط سیاه]

نه گرفتی دگر از عاشق آزده خبر هم
نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم!
بی تو، اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم