.۵۰.
من از ان کوه جفا پرسیدم
از وفا داری آه پرسیدم
که چرا تو این چنین سنگ شدی
با صدای ناله هم رنگ شدی
کوه با غرش غمگینش گفت ...
با صدای بغض سنگینش گفت:
من امیدم به وفا داری بود
غم فقط معنیِ امید مرا میدانست
من از ان کوه جفا پرسیدم
از وفا داری آه پرسیدم
که چرا تو این چنین سنگ شدی
با صدای ناله هم رنگ شدی
کوه با غرش غمگینش گفت ...
با صدای بغض سنگینش گفت:
من امیدم به وفا داری بود
غم فقط معنیِ امید مرا میدانست
آخرین ویرایش توسط مدیر: