شعر مجموعه اشعار دلِ مرهم گریز | به قلم DARVIN_am

[SHAHIN]

شاعر: DARVIN_am
نام اثر: دلِ مرهم گریز
قالب: سپید
مقدمه:
هراس می‌گیرم از عاشقی،
وقتی که نامت را می‌شنوم و
دلم که نه،
کل وجودم
به تلاطم می‌افتد!
عذاب این عاشق را از من بگیر
و یادی شو، در کنج خیالم
نگذار پای چشمانت از این جلو تر بروند.
آرامش بودنت را نمی‌خواهم،
این دل مارگزیده حتی از مرهم هم گریزان است!
​

 

[Mr.Rad]

بسمِ آنکه قلمی را ثمر بخشید... .

نویسندگان گرامی، صمیمانه از انتخاب انجمن کافه نویسندگان برای ارائه آثار ارزشمندتان متشکریم!
__________
پیش از شروع تایپ آثار ادبی خود، قوانین و شرایط تایپ آثار ادبی در " انجمن کافه نویسندگان" را با دقت مطالعه کنید.
| قوانین جامع مجموعه اشعار |
| قوانین تایپ مجموعه شعر |
__________
دقت داشته باشید بعد از 10 پست اثر شما ملزوم به داشتن جلد است، در تاپیک زیر درخواست خود را ثبت نمایید.
| تاپیک جامع درخواست جلد |
__________
بعد از "15 پست" می‌توانید ابتدا درخواست نقد و سپس درخواست تگ بدهید.
| درخواست نقد اشعار |
| درخواست تگ برای اشعار |
__________
همچنین پس از ارسال حداقل 25 پست، پایان اثر ادبی خود را اعلام کنید تا رسیدگی‌های لازم صورت گیرد.
| اعلام اتمام مجموعه شعر |
__________
|با آرزوی درخشش قلم شما |
[مدیریت تالار بوستان شعر]​

 

[SHAHIN]

برگه‌ی سفید دلم را به دستت دادم!
تا باهم عشق بکشیم و من نگاره‌ی باهم بودنمان را
به دل دنیا قاب کنم!
توقع نداشتم، برایم داوینچی شوی...
می‌خواستم نگارگر عشقمان باشی و بس!
اما تو!
چه بچگانه قلم سیاه را در دست گرفتی
و روزگارم را چون آبشار گیسوانت، سیه کردی...
خط به خطش روی دلم حک شده است!
پاک نمی‌شود! راستش را بگو!
نقاشی بلد نبودی یا رسم عاشقی را؟!​

 

[SHAHIN]

کجای کار می‌لنگید؟
خودش سرباز من،
اما برای غیر می‌جنگید!
دلم را از برایش که سپر کردم،
از من رو برگرداند و
با طنازی به دور رقیبان می‌چرخید.
​

 

[SHAHIN]

همچون سرابی وسوسه انگیز،
وسط بیابان بی‌آب و علف!
دلم بی قرارانه او را در تمنا داشت.
به سویش دویدم،
که به ناگاه
پای دلم پیچ خورد و
در قعر نگاه‌ش پرت شدم.
یوسف وار در چاه‌ش ماندم!
آنقدر عمق زیاد بود که جز او کسی را نمی‌دیدم،
اما آن چشم ها گویی در جست جوی چیز دیگر بودند!
قطره‌های مرواریدی که از چشمانش می‌ریخت، راه خروج را به من نشان می‌داد.
و خدا را شاهد میگیرم نمیجنگم برای دلی که در اسارت نگاه دیگریست!...
​

 

[SHAHIN]

زمین گرد است عزیز من!
می‌دانی؟!
به پایم می‌افتی،
درست در لحظه‌ای که بی‌جانی
مژده‌اش را می‌دهم...
تماشا کن!
این خط این هم نشانی!
​

 

[SHAHIN]

درخت خشک!
از برای چه قامتت خم شده؟
دیدی که بهارانت گذشت،
برگ های سبزی که
پربارت کرده بودند؛
یک به یک ریختند
و همراه جارو پیرمرد نارنجی پوش شدند،
تنها من مانده بودم به وقت پاییز غمت
همراهت خشک شدم و دم نزدم!
به تنت زیادی میکردم مگر؟
که مرا از شاخه دلت رها کردی
زیر پای غرور عابران بی رحم
به لهستان کشاندی
من که نیستم...
این روز ها
به که نفس میدهی؟
​

 

[SHAHIN]

لحظه ای را بنشین فکر فردا نکن
زندگی امروز است
چه کسی است که فردا را دیده؟
چه کسی به گذشته رفته و از آن گل چیده؟
امروز را زنده باش
لبخندی بچسپان به کنج لبت
و کوک کن عقربه ساعت احساست را
روی یک حالت خوب
نگو قلبم درد دیده
فکر فردا نکن
که هیچکس آن را ندیده
​

 

[SHAHIN]

نخ و سوزن بیاور!
باید فکری دیگر به حال این دل کنم،
تکه تکه هایش را به هم پینه بزنم
یا شایدم دلی دیگر بدوزم،
و میدانم
مانند اولش نم یشود.
چونکه،
من اصلا خیاط خوبی نیستم؛
یا آنقدر تنگ میدوزم که
در آن جا نگیری،
یا آنقدر گشاد که به تنت زار بزند.​

 

[SHAHIN]

آنقدر فریاد هایم را دل خفه کرده ام،
که اگر به چشم هایم نگاه کنی کر می شوی؛
خط های پیشانیم،
خط به خط درد هایم هستند!
هیچ مترجمی پیدا نشده که بتواند،
حتی یک خطش را ترجمه کند.
همانند کتابی که کودکی پنج ساله نوشته،
نه کسی حاضر است مرا بخواند؛
نه خود حاضر هستم از خجالتم
خودم را به کسی بشناسانم.

​

 

[SHAHIN]

میگویند دلش از سنگ است،
همان قدر سفت و سخت؛
اما همین سنگ ها
اعتبارشان از کسانی که
نمیتوانند به یک نفر وفا دار بمانند
خیلی بالاتر است؛
سنگ ها دیر دل میدهند اما ماندگارند.
میشود با آن سنگ،
آشیانه ای از جنس عشق ساخت
بدون ترس از آنکه سقف بریزد؛
سنگت را به هیچ نرم قلبی نمیفروشم.​

 

[SHAHIN]

تکه ای ابر هم که باشی،
فشاری که به سویت وارد شود؛
میرنجی و گریه هایت آسمان را برمیدارد.
اما انتخاب کن!
گریه ات را در چه مسیری بریزی
باران گاهی باعث خر*اب شدن زار و زندگی مردم می شود،
و گاهی اوقات
باعث خندید غنچه گلی
که کل زندگیش را به امید آمدن او سپری میکرده.​

 

[SHAHIN]

عشق را به اشتباه معنا کردند و
زیر هو*س هایشان امضا زدند،
یک عاشق!
و چه دل ها که شکستند،
و چه امید ها که نا امید کردند.
عشق!
تو خودت اعتراضی نداری؟
نکند طبق گفته افسانه ها
آدمی باشی،
کر و کور​

 

[SHAHIN]

احساس تو چقدر نفس گیر است!
وقتی که پیچک افکارت به دور من میگردد،
و عشق همچون هوا در فضا جاری میشود.
من در تقلای نفسی!
ذره به ذره عشق را به ژرفای وجود میکشم.
عشقی که بعد مدت ها به منزلگه خویش برگشته
و قصد خانه تکانی دارد؛
عشقی که باران میشود برای رشدم،
آفتاب میشود برای درخششم،
و روحم را طراوت میسازد.
گاهی مرز عشق را جابه جا باید کرد.
و پنجه در پنجه احساس قدم برداشت،
رد پایی بماند به یادگار
در دفتر عاطفه ها
​