اوس کریم...
بساز برا هرکسی که میخواد ما خراب شیم!
بده به هرکی که میخواد ما ندارشیم!
ولی بعدش لطفا از عدالتت دیگه جایی نگو،
چون ما برا هیچکسی بد نخواستیم و همیشه برامون بد اومده...!:)
این روزا نه دلم میخواد کار کنم نه دوست دارم بیکار باشم،
نه دلم میخواد برم خونه نه دوست دارم تو خیابون باشم.
شبا نه دلم میخواد بخوابم نه بیدار بمونم،
نه دوست دارم تنها باشم نه میلی به کسی دارم،
و در "نمیدونم چمه ترین" حالتم…:/
(فکر کنم دیوونه شدم)
اگه بخشیدمت سر این بود که پرونده
بسته شه، ازت رها شم و بتونم دوباره
زندگی کنم وگرنه اگه یه روزی گریههات
رو ببینم، نرسیدنهات رو ببینم و یا ترک
و طرد شدنت رو ببینم ناراحت نمیشم.
بدترین ضربهای که میتونی به یه آدم احمق بزنی، اینه که بذاری احمق بمونه. نه بهش فحش بدی، نه تحقیرش کنی، نه حتی ازش انتقام بگیری. اینا راههای راحتیان!
آدم وقتی میفهمه اشتباه کرده، وقتی حماقتش رو میبینه، شانس تغییر داره. حتی اگه نخواد، اون فهمیدن، اون دیدن، آرومآروم مثل خوره میفته به جونش. ولی اگه بذاری توی همون تاریکی بمونه، دیگه شانس نجات نداره. و این، یعنی محکومیت ابدی.
آدم احمق توی حماقتش امنه. راحت نفس میکشه. حتی خوشحاله. چون نه خودش رو میسنجه، نه دنیا رو. بهش چیزی نگو، بذار فکر کنه همیشه حق با اونه، بذار دنیاش کوچیک و بیسوال بمونه. چون وقتی احمق بمونه، نهتنها اشتباهاتش رو ادامه میده، بلکه حتی بهشون افتخار میکنه. اون لحظه دیگه لازم نیست تو کاری کنی. خودش همهچی رو خراب میکنه. خودش، خودش رو میخوره.
آدمی که نمیفهمه احمقه،...
اونایی که وسطِ بحث گریهشون میگیره ضعیف نیستن؛
فقط قلبشون از شدتِ فشار، زودتر از زبونشون واکنش نشون میده.
این اشکها ترس نیست، صداقتِ خالصه.
دلشون اونقدر پر از احساسه که حتی توی جدل هم نمیتونن
روی زخمای روحشون سرپوش بذارن...
دیگه کسی رو نمیشه جدی گرفت،
کسی اونقدر واقعی نیست که بوی
موندن بده، کسی انقدر شبیهت نیست
که بتونی از بغضات واسش بگی، کسی
انقدر دوست نداره که از هیچی
نترسی، کسی نیست و این یه واقعیت
تلخه، این دنیا از درون خالی شده
و ما به صبر و تنهایی محکوم شدیم.
