اگه کسی رو دوست داری و بقیه درک نمیکنن،
اگه بازی بهت حال میده و بقیه نمیفهمنن،
اگه داری برای چیزی تلاش میکنی و بقیه مسخره ات میکنن،
اگه به بیزینسی علاقه مندی که بقیه کار درست و حسابی نمیبیننش؛
خیلی جدیشون نگیر.
به قول اریک فروم:
"ما توضیحی به کسی بدهکار نیستیم. بگذار بگویند غیر منطقی هستیم یا ضد اجتماعی هستیم،
اما به این می ارزد که خودمان باشیم.
تا زمانی که رفتار ما و تصمیم های ما به کسی آسیبی نمیزند،
ما توضیحی به کسی بدهکار نیستیم. چقدر زندگی ها که با این توضیح خواستن ها و تلاشهای بیهوده برای قانع کردن دیگران بر باد رفته اند.”
اگه بابت راست گفتن آدما ازشون عصبانی میشین، اگه وقتی باهاتون درد دل کردن حرفاشونو بعدا توی صورتشون میکوبین، و غیره... از هییییچ آدمی دیگه انتظار نداشته باشین که کنار شما خودش باشه. چون قبلا یه بار این کارو کرده و دیده شما ظرفیتش رو ندارین، پس دروغ گفتن رو ترجیح داده و میده.
خیلی از خانوادهها الان مثال بارز همینن که از بچهشون انتظار دارن مثلا بهشون اعتماد کنه و حرفاشو بزنه اما از اونور اگه بچه حرف بزنه اونقدر با همون حرفا میکوبنش که بندهخدا پشیمون شه از گفتن حرفاش به خانوادهش...
تا حالا به برگههای کاغذی دفترتون توجه کردین؟
ظاهر آرومی داره و بیخطر بنظر میاد،
اما وقتی به دستت کشیده میشه و دستتو میبُره،
سوزشِ وحشتناکی داره.
خیلی از آدمها هم همینن!
مثلِ برگههای کاغذی یک دفتر
آروم و بیخطر بنظر میان...
اما یه جایی که انتظارشو نداری،
جوری بهت زخم می.زنن که علاوه بر شوکه شدن،
زخمش سوزش عمیقی توی قلبت ایجاد میکنه
و سالیان سال فراموشت نمیشه.
حواسمون به آرومهایِ پرخطرِ زندگیمون باشه...
