دلنوشته آن آدمِ همیشگی |نوژان پارسیان فرد کاربر انجمن کافه نویسندگان

[Lidiya]

[نسل ما]
اما، ما در روزگاران غریبی دلباختیم؛
روزهایی که کافه ها بسته بودند، کرکره گلفروشی ها پایین بودند و نیمکت های پارک خاک خورده بودند.
ما در روزهایی عاشقی کردیم که خیابان های نارنجی مملو از برگ بدون عابر ماندند و
لبخند زیبایت پشت ماسکی سفید رنگ
پنهان ماند...
در آن روز های غریب؛ عاشق ماندن که هیچ، امیدوار بودن هم جسارت می خواست.
​

 

[Lidiya]

[مفهوم]

تو، زیباترین رویداد زندگی ام بودی.
گویی پس از سال ها مرگ مکرر، برای نخستین بار زنده شدم اما می دانی؛
متاسفانه این معجزه هرگز جایی نوشته نشده بود. ​

 

[Lidiya]

[آیه]
گویی تو کلامِ خدا هستی!
ما بین سیاهی و تاریکی، در زندگی ام طلوع کردی و من قلباً احساس می کنم، خدا تو را فرستاده که بگوید:
هی دختر!
حواسم هنوز به تو هست.
هنوز هم تورا دوست دارم!
این مَرد هم هدیه ی من به تو...​

 

[Lidiya]

[ساحل]
ساده بودی، ساده اما پیچیده. ​

حرف‌هایت کوتاه و خلاصه بود و

صدایت حکایت موج های دریا؛ حرف که می‌زدی چشم‌هایم را می‌بستم و آرامش پشت پلک هایم را می‌بوسید.​