ویژه دلنوشته دریایِ آسمان | نویسنده سارا عسکریان

[ایــان]

«بسم رب النور...»

نام اثر: دریای آسمان
سرشناسه: عسکریان، سارا، 1384
موضوع: دلنوشته
سبک/ژانر: تراژدی-عاشقانه
سال نشر: یک هزار و چهارصد و یک-1401
منتشر شده در: انجمن کافه نویسندگان-تالار ادبیات-بخش تایپ دلنوشته
***
دیباچه:
لاجوردی چشمانت مرا
به دریا می‌رساند یا آسمان؟!
شاید هم هردو بی‌راهه باشند،
مقصد همان کبودی‌هاست.
کبودی‌های به‌جای‌مانده از تن عاشق و دردمندم
که درست همرنگ چشمان تو هستند، آبی!​

 

[مآهلی]

نویسندگان گرامی صمیمانه از انتخاب "انجمن کافه نویسندگان" برای ارائه آثار ارزشمندتان متشکریم!


پیش از شروع تایپ آثار ادبی خود، قوانین و نحوه ی تایپ آثار ادبی در"انجمن کافه نویسندگان" با دقت مطالعه کنید.

قوانین تایپ دلنوشته در انجمن کافه نویسندگان

شما می‌توانید پس از 10 پست درخواست جلد بدهید.

درخواست جلد برای دلنوشته

پس از گذشت حداقل ۱۵ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به درخواست نقد، قبل از درخواست تگ این کار را انجام بدهید.

درخواست نقد

پس از 15 پست میتوانید برای تعیین سطح اثر ادبی خود درخواست تگ بدهید.

درخواست تگ برای دلنوشته

همچنین پس از ارسال ۲۰ پست پایان اثر ادبی خود را اعلام کنید تا رسیدگی های لازم نیز انجام شود...

اعلام اتمام آثار ادبی

اگر بنا به هر دلیلی قصد ادامه دادن اثر ادبی خود را ندارید می توانید درخواست انتقال به متروکه بدهید تا منتقل شود...

درخواست انتقال به متروکه

|کادر مدیریت ادبیات انجمن کافه نویسندگان|​

 

[ایــان]

از چه هراسم؟ از طوفانی که در آسمان نگاهت برپا گشته یا از موج اشکی جوشیده ز خشم که بر ساحل چهره‌ات روانه است؟
گاه گمراه می‌شوم بین رفتن و ماندن؛
دل به دریا زدن و چشم به فلک دوختن بوی خطر می‌دهد
و اگر خطر کنم، تا به ابد گرفتار نگاهی می‌شوم که غرق شدن در امواج متلاطم خشمش حتمی خواهد بود.​

 

[ایــان]

رگه‌های سرخ چشمانت برایم یادآور ماهی‌گلی‌های حوض فیروزه‌فام است.
ماهی‌هایی که شوق دریا ندارند، محبوس بودن را به عظمت دریا ترجیح می‌دهند
مانند تو که از عظمت عشق می‌هراسی.​

 

[ایــان]

هرگاه نام عشق بر زبانم جاری شد
سرخی چشمانت به خون گرایید.
گویی از این واژه‌ی مقدس زخم‌ها خورده‌ای که جایش هنوز درد می‌کند.
دردِ دلِ زخم خورده‌ات مانند صاعقه نگاه ابری و غبار گرفته‌ات را می‌شکافد و بر درد کبودی‌های من افزوده می‌شود.
با این وجود من هنوز عشقت را میان قلب ترک خورده‌ام نگاه داشته‌ام...
عشقی که هنوز در سینه بی‌داد می‌کند، مرا رهسپار دوباره‌ی دریای نگاهت کرد.​

 

[ایــان]

امواج خروشانی که قایق دلم را تا مرز شکستن پس می‌زنند، چه زمان متوقف خواهند شد؟ چه وقت قرار است دیگر مرا آزار ندهی و بگذاری این دریا کمی آرام گیرد؟
من خسته‌تر از آنم که بتوانم به پارو زدن ادامه دهم.
قایقم غرق خواهد شد و من درمانده‌تر از آنم که بتوانم با شنا خود را نجات دهم.
پس کمتر مرا پس بزن، بگذار با عشقم وجودت آرام گیرد.​

 

[ایــان]

خورشیدِ فرو رفته در ابرهای ارغوانی، به راستی همان اندوه بنشسته در غروب نگاهت را به تصویر می‌کشد.
اندوهی که ارغوان برای دریای وجودت به ارمغان آورده را حس می‌کنی؟
دریا خورشید را می‌بلعد و آسمان آن را پس می‌زند. گویی این غمِ جگر سوز را می‌خواهی و... نمی‌خواهی!​

 

[ایــان]

نگذاشتی عشق من حسرت و افسوس را از دلت بزداید؛ حال که ظلمت شب بر جانت نشسته، چه کنم؟
اگر ترس از ظلمات نداشتم، شبگردی می‌شدم آشفته حال و بی‌قرار که بی‌گدار، هرشب قایق کوچکش را به آب می‌اندازد بهر یافتن گوهر شب چراغ.
حال رهنمایم شو؛ این گوهری را که بازتاب امید است، در کدام سوی آبی بیکران نهادینه کرده‌ای؟ نشانی ده تا هنگام طلوع رهسپارش شوم.​

 

[ایــان]

امواج نگاهت که بر کرانه‌ی ساحل چهره‌ام روانه است، سیلی می‌زند یا نوازش می‌کند؟ از آن نگاه تیز و برنده چه تعبیر توانم کرد، جز عشقی که جرأت ابراز آن را نداری!
گر نفرت هم معنای آن باشد، خوش است. همین که گاه و بی‌گاه بر من روانه می‌شوی، از عطش و بی‌قراری من می‌کاهد.
​

 

[ایــان]

پای در آب و سر رو به آسمان؛ همگام با ماهی‌ها در میان تلاطم قلبت به رق*ص درآمده‌ام.
می‌شود لغزش نگاهت را حس کرد، می‌توان ناآرامی امواج را فهمید.
غرش آسمان و آغاز باران نشانگر طوفانی‌ست که در دلت به پا داشته‌ام
و حالا نرم نرمک ای دریای خروشان، به صاعقه بگو هفت افلاک را آذین بندد و به رعد گو که هلهله سر دهد.
عشق قرار است این میان جولان دهد!
​