ویژه دلنوشته دریایِ آسمان | نویسنده سارا عسکریان

[ایــان]

آواز نهنگ‌هایی که به قصد مرگ روانه‌ی ساحل می‌شوند، بر دل هر جنبنده‌ای چنگ می‌زند.
ناله‌ی مرغ‌های دریایی هم، چنان بر جسم و جان آدمی می‌نشیند که گویی حسرت تمام دنیا را در خود جای داده است.
ای دریای خروشان، ای آسمان بی‌کران، این انقلاب برپا گشته نشان از چه دارد؟
توسط این ملودی غمناک، عشق را پس می‌زنی یا اندوهت را می‌زدایی؟​

 

[ایــان]

طوفان تردید، کشتی‌های عشقی که به وجودت روانه کرده‌ام را بی‌رحمانه به اعماق می‌کشاند.
ای کاش فرصتی می‌دادی تا جزیره‌ی ویرانِ دلت را آباد کنم
آن‌گاه شاید دل من هم مانند تو بر سرم آوار نمی‌شد.​

 

[ایــان]

شیفته‌ی آنم که در لحاف ابری وجودت پناه گیرم و با آرامشی وصف ناپذیر چشم به رق*ص ستارگان نگاهت بدوزم.
ستارگانی که درخششان در خیسی چشمانت بازتاب می‌شود، آرزوهای بی‌شمار من هستند که برآورده شدنشان با وجود تو ممکن است.​

 

[ایــان]

تو مرا نمی‌خواهی و من...
من هنوز درگیر آنم که از خدا چه بخواهم؛
باله‌ی ماهی یا بال کبوتر؟
با کدام زودتر دلت را به لرزه خواهم انداخت؟ صیاد پرنده زودتر عاشق می‌شود یا ماهی‌گیر؟
گاه لعنت می‌فرستم بر آن خط افقی که بین آن آبی بی‌کران فاصله انداخته است.
هم قلب تو را دو نیمه کرده و هم مرا دو دل می‌کند.​

 

[ایــان]

لحظه‌ای که دل باختم، سقوط کردم یا غرق شدم؟
تفاوتی هم نمی‌کند، هردو در نهایت آدمی را به کام مرگ می‌کشاند
و عشق هم مرگِ روح و روان است
عشق، نابودگرِ جسم و جان است... .​