دلنوشته دلنوشته متلاطم| به قلم SAYE.mh

[SAYE.mh]

می شد دستان لغزان بر روی آب را گرفت اگر باور کنی شخصی درحال غرق شدن است؛ اما اعتماد زمان میخواهد و مرگ عجول.
بر روی پشت بام ایستاده و می شد پرواز کرد یا سقوط؛ اما بر پیشانی انسان بی بال نوشته شده سقوط، سقوط، سقوط.
راهیابی بدان چه که از نو فرو ریخته شده یعنی به تاراج رفتن تا بدانی که سرقت می تواند در همه جا، از جمله در گوش هایت باشد. درست همچو زمانی که چشم هایت را میبندی و سخت پی اندیشه هایت را میگیری اما ندیدن تو را بس آزرده میکند، چرا که تو به تصویر این دنیای نمادین وابسته شده ای.
شاید که باید افسارت را نه به عقل و نه به قلب بدهی. بگذار زمان تو را به هر دری بکوبد تا بدانی حقارت واقعی یعنی چه که اینطور واماندی!​

 

[SAYE.mh]

شاید اگر میخواستم که بگویم، هیچ چیز بر آن چیزی که بود، آگاه نبود.
اگر توانستی ذهن ها را متلاطم کنی، عن قریب از جامعه دوری کن که اولین قربانی ذهن های متلاطم، بیدار کننده ی آنهاست.
شاید که باید سکوت را قبل از حرف زدن فرا گرفت که اگر چنین بود ما نه دیگر آدمیزاد بودیم و نه ظالمترین ظالمان به خویشتن.
ثانیه های نمادین که از روی بودنشان، هست و نیست ما را تحت تاثیر قرار داده اند؛ کاش میشد فقط وجودمان مؤثر میبود و وای که چه دنیایی!​

 

[SAYE.mh]

می توانستم بیابمت، اگر می گشتم.
چقدر تمنا و چقدر نرسیدن های بیشمار بر سر راه و پشت سرت وجود دارد.
بیشتر که دقت کنی آوازه ای از دل ویولون به گوش میرسد که فریاد مرگ را توأم با سکوت عزرائیل می نوازد.
چقدر میشد از این چاه به چاه دیگری پرید تا باور کنی دنیا یک دره ی بی انتهاست و هر که از صخره بالا رفت، مرد.​

 

[SAYE.mh]

فردا پشت سر دیروز به یغما میرود و تو به تازگی متوجه شدی که اقیانوسی که برای غرق کردن فردا خلق شده، از اشک های امروزت نشأت گرفته
میتوانست فاعل باشد اگر فعل داشت
همیشه شکست بر اثر ناقص بودن سخت تر از بی لیاقت بودن است
و این همان ضرر به جامعه در مرحله ای کوچک است
رویای پرواز اگر دل انگیز نبود، دویدنی هم وجود نداشت
همه چیز از سر تکامل آن استمرار می یابد​

 

[SAYE.mh]

من عجیب در این مردار قلب، بی تحریر، نگاهم به چهارگوشه ی قاب عکسی ست، بی هویت
دلم تنگ است و میدانم که نفس تنگی ما، نشان از حماقت میدهد
فراموش نکنیم نگاه های خاموش را که بی شک تنها تصویر حبس شده در ناخودآگاه ما هستند
و دنیای ما چنان است که شب های از یاد رفته، تبدیل به خاطره ی یک میت شده
و جنازه ها، تبدیل به تابوت زندگان
بیا و تیر خلاصی را بر چشم شلیک کن؛ که من یقین دارم عامل هر عاطفه ای، که روزی قرار است فتنه شود در چشم خوابیده​

 

[SAYE.mh]

وقتی فهمیدی دنیا خاکستری نیست و بی رنگ است، آن گاه به من نگاه کن؛ من سرخم
چرا که قصد جان سرزمینت را کرده ام. سرزمینی که با وجود تمام ثروتش، فقیر است و بی رنگ
من سرخت میکنم؛ نگریز
من بیشتر از همه کس خون را بوییدم و بو*سیدم
بچش طعم عناب را
به آغو*ش بگیر تکه های سرخ ذهنت را
پرواز کن جان من، سوی اعماق
آسمان را رها کن. من سرخی را به تو هدیه دادم
روشن کن چراغ این معدن را. نترس. اینها آدمیان اند درون پیله
اگر میپرسی چرا، جوابم آه عمیقی است نشان از جهل ایشان
اینان پروانه نمی شوند اما امید دارند که درون این مرداب، ایمن هستند
حال من به تو می گویم فرزندم
روشن کن چشمانشان را با سرخی خونی شیرین تر از شر*اب چندین سالهء غم ها
انسان ها، بی انسان می شوند جان من! بریز خون چرک مردمان را
بی پروا این سرخی را به آسمان ببر
همه روز را شب و همه شب را سرخ
حال بایست
به سرزمینت برگرد؛ من آن را به تو بخشیدم
تا بدانی که والاتر از خون همان بی رنگی ای ست که تو از فرط حماقت فراموش کردی اش​

 

[SAYE.mh]

محاربه با هر چیز ، دفاع را پدید می آورد
دفاع کردن، آزادی را سلب می کند
آزاد نبودن، آرامش را از پای در می آورد
و آن گاه خشم سلطه گر می شود
بعد از این، دو حالت موجود است
یا محاربه ی داخلی
و یا تفرقه میان اجتماع
در انتها نیز نابودی...​