شعر ~شب‌های دلتنگی~

[Kaf_Tofan]

چقدر این صدا برایم آشناست

صدای هق هق گریه های آسمان را می گویم

صدای بارش باران را

بارها آن را از اعماق وجودم شنیده ام

صدایی است که رنگ تنهایی دارد بوی فراق و درد دوری​

 

[Kaf_Tofan]

دلم را که مرور میکنم

تمام آن از آن توست

فقط نقطه ای از آن خودم

روی آن نقطه هم میخ می کوبم و قاب عکس تو را می آویزم​

 

[Kaf_Tofan]

درسکوت دادگاه سرنوشت

عشق برما حکم سنگینی نوشت

گفته شد دل داده ها از هم جدا

وای بر این حکم و این قانون زشت​

 

[Kaf_Tofan]

غمگینم و این ربطی به خیابان ولی عصر ندارد

که درختانش سالهاست مرا از یاد برده‌اند

غمگینم و این ربطی به تو ندارد

که پسر همسایه‌ام نبودی

تا هر صبح پنجره را باز کنم

بی آنکه جواب سلامت را بدهم

با بنفشه‌ای در گیسوانم

کاش به زنی که عاشق است

می‌آموختند چگونه انتقام بگیرد

غمگینم که عشق این‌همه مهربان است​

 

[Kaf_Tofan]

ز کدام رَه رسیدی؟ زِ کدام در گذشتی؟

که ندیده دیده ناگه به درونِ دل فتادى؟​

 

[Kaf_Tofan]

باید كسی باشد شبی ماتم بگیرد

وقتی نبودم صورتش را غم بگیرد

باید كسی باشد كه عكس خنده ام را

در لابه لای گریه اش محكم بگیرد

چشمش به هر كوچه خیابانی بیافتد

باران تنهاتر شدن، نَم نَم… بگیرد

هی شهر را با خاطراتش در نَوَردَد

آینده اش را سایه ای مبهم بگیرد

از گریه‌های او خدا قلبش بلرزد

از گریه‌های او نفسهایم بگیرد

من! جای خالی باشم و او هم برایم

هر پنج شنبه شاخه ای مریم بگیرد​

 

[Kaf_Tofan]

بسوز ای دل که تا خامی نیاید بوی دل از تو

کجا دیدی که بی‌ آتش کسی را بوی عود آمد؟!​

 

[Kaf_Tofan]

از راهی دور

برای خواندنِ خواب های تو آمده‌ام،

من از راهی دور

برای گفتن از گریه های خویش



راهی نیست،

در دست افشانیِ حروف

باید به مراسمِ آسانِ اسمِ تو برگردم،

من به شنیدنِ اسمِ تو عادت دارم



من

مشقِ نانوشته ام به دستِ نی،

خواندن از خوابِ تو آموخته ام به راه



من

بارانِ بریده ام به وقتِ دی،

گفتن از گریه های تو آموخته ام به راه



به من بگو

در این برهوتِ بی خواب و طی،

مگر من چه کرده‌ام

که شاعرتر از اندوهِ آدمی ام آفریده اند؟​

 

[Kaf_Tofan]

دگر از درد تنهایی، به جانم یار می‌باید
دگر تلخ است کامم، شربت دیدار می‌باید

ز جام عشق او مستم، دگر پندم مده ناصح
نصیحت گوش کردن را دل هشیار می‌باید

مرا امید بهبودی نماندست، ای خوش آن روزی
که می‌گفتم: علاج این دل بیمار می‌باید

بهائی بارها ورزید عشق، اما جنونش را
نمی‌بایست زنجیری، ولی این بار می‌باید​

 

[Kallinu]

انجمن کافه نویسندگان

~محبوبِ من
شما که می‌خواستید بروید،
پس چرا این همه خاطره در کوچه‌های ما جا گذاشتید؟

"محمد صالح علا"