شعر [ غزل های پست مدرن ]

[نازلــی]

ته دنیا همیشه این بوده :​

" کاغذی با دو سطر تنهایی​

در ورق پاره های یادنداشت (!)​

با سکوتت کنار می آیی . . .​

گاهی از بس که در خودت هستی​

به خودت سخت میشوی محکوم !​

بعد . . . این اتهام اجباری​

می کند از خودت تو را محروم!​

توی آینده ای رقم خورده​

می نشینی و جات " مفعول " است​

بعدِ یک عمر زندگی کردن​

می شوی فاعلی که مجهول است !​