شعر [ اشعار یاسر قنبرلو ]

[نازلـینازلـی عضو تأیید شده است.]

داد و بیداد نکردم که در اندیشه ی مــن
مرد آن است که غم را به گلو می ریزد
آخرین مرحله ی اوج فرو ریختن است
مثل فواره که در اوج فرو می ریزد

من بنایم همه درس است نه تحسین دو شیخ
دل نبستم به بنایی که فرو ریختنی ست
دل نبستم به خودِ مدرسه حتی! چه رســد ــ
ــ به عبایی که پس از مدرسه آویختنی ست

گوسفندان ِ فراوان هو*س ِ چوپان است
آنچه دل بسته به آن است فقط تعداد است
شاعـــر امّـــا غـــم تعداد ندارد وقتی
پرچمش کوفته بر قـُـله ی استعداد است

شاعر این مسئله را خوب به خاطر دارد
که نــفـس می کــشــد این قــشــر به جــو سازی ها
هر کسی انجمـنــش کنج اتاقــش باشد
بی نیاز است از این خانه زنک بازی ها !

می روم پشتِ همه بلکه از این پس دیگر
پشت من حرف نباشد که چه شد یا چه نشد
می روم تا نفسی تازه کنم برگردم
کاش روزی برسد هر که رَوَد خانه ی خود ... ​

 

[نازلـینازلـی عضو تأیید شده است.]

پر شدم از نیمه ای که پر نباید می شدم
در صدف های حماقت دُر نباید می شدم

من برای سفره ی بی رنگ و بوی خانه ام
نان اگرچه نیستم آجر نباید می شدم

نیمه ی لیوان من پر هست آه اما چه سود
پر شدم از نیمه ای که پر نباید می شدم

​

 

[نازلـینازلـی عضو تأیید شده است.]

حمله ی بادها و جریان ها همه را زرد می کند جز تو
جنگ جو ها برای جنگیدن سرشان درد می کند جز تو

هیچ راهی برای رفتن نیست خنجرت را غلاف کن برگرد
پیش شیطان ِ معتقد بنشین به خدا اعتراف کن برگرد !

چشم های به راه مانده ی من انتظار تو را یدک دارد
شعر گفتن بدون تو سخت است شعر من درد مشترک دارد !

​