[ سمیه صباح ]

[مَـهـوا]

–سلام!
دستهایِ معصومِ آشنا با
نخِ بادبادکهایِ مقوایی
قایقهایِ کاغذی شناور در آبگیر
قندیلهایِ یاقوتیِ آویزان از تاک
و پنجره هایِ باز
تا شریانِ خانه شود پُر از
ریزشِ گُرگُر تکه هایِ نور
و بویِ بهارنارنج

 

[مَـهـوا]

سلام!
دستهایِ کوچکِ نوازشگرِ
گلهایِ اقاقیای سفیدِ باغچه
و گیلاسهایِ سرخِ اشتیاق.
مسافر، منتظرِ بدرقه است!
آب هم،
-در کاسه یِ گِلیِ لَبِ حوض-
تا بگویید: به اُمیدِ دیدار!
و پلکهایِ نازکِ سنگین
از هجومِ خوابِ رنگین
تا دانه دانه
بشمرید ستاره ها را

 

[مَـهـوا]

–سلام!
اَشکهایِ همزادِ باران
گیسوهایِ درهم و تابدار
-معشـ*ـوقه هایِ چنگِ نسیمِ بی قرار-
سکه هایِ نقره ایِ رقصان
بَر جبینِ دخترکانِ ایلیاتی
-گُلدُخت و گُلچهره و گُلپاره و گُلنار-
و انگشتهایِ بازیگوشِ خاک آلود

 

[مَـهـوا]

– سلام!
آیینه یِ میناکاریِ احساسِ بی زنگار
و اندیشه یِ پاک از غبارِ پندار
که می فهمد
سرخیِ ریخته بَر گونه هایِ خیسِ پدر
وقتی که می آید دستِ خالی از دَر

 

[مَـهـوا]

و لغزش:
ریختنِ لیوانِ آب، تویِ برکه یِ نیلیِ قالی
خط خطی کردنِ گُلهایِ کاشی
دست چین کردنِ میوه هایِ کالِ سَردرختی
یا پَراندن همسایه از لانه یِ خوابِ نیمروزی
در هیاهویِ
قایم موشک
و لِی لِی
و تاب بازی
بَر طنابِ بسته به گَردنِ کُلُفتِ چنار.

 

[مَـهـوا]

پروانه هایِ رٶیا
رهایِ رها
از تنهاییِ پیله ها
پَر می زنند
تا قصرِ بلندِ آرزوها
و می نشینند
بَر چهره یِ گُلگونِ
سلحشورِ سوار بَر اسبِ سپید یالِ بادپیما.

دَر دشتِ واژه ها،
دروغ را
زمستان زده
و شکوفه هایِ مهربانی
می سرایند چکامه یِ

 

[مَـهـوا]

و صبر،
صدای کِشدار جاری دَر
تَک تَکِ ثانیه هایِ بی تشویش
تیک تاکِ مُطَنطَنِ عقربه هایِ ساعتِ دیواری
و جرینگ جرینگِ اَلنگوهایِ مسیِ فیروزه کوبی.

و پرسش از زندگی:
فرشته ها کجا هستند؟
پرستوها کِی برمی گردند؟

 

[مَـهـوا]

سایۀ شب
بر سقف پوسیدۀ شهر
ریخته،
و من،
خسته از
هیاهویِ پوچِ
سیه سایه هایِ شب زده
که، در این زمانِ زنگ زده،
بسان آونگِ ساعتِ دیواریِ قدیمی
از این کوچه و خیابان
به آن کوچه و خیابان
می آمدند، می رفتند،
می آمدند، می رفتند

 

[مَـهـوا]

سَر نهادم
به خلوتِ بیابان،
به کُنجِ کویرِ وجود.
دریایِ تنهایی
موج می زد
در دلم؛
نورِ ماه
فواره می زد
در کویر
و بارانی از پولک هایِ نقره ای
فرومی ریخت بر تَرَک هایِ خاکِ خُشک
و می پاشید بر بیکرانگیِ فضا.
رد شد شهابی.
در تَهِ خاموشیِ شب،
دخترکی روسری قهوه ای،
از نردبانِ آسمان
رفت بالا
و چید
سیبِ ماه را.
-زمان اُفتاد
از تپش -
دلِ کویر از روز پُر
من از هیچ پُر

 

[سمانه]

خورشید نگاهت، گُل رخشان دل است
یاقوت برازنده ی دستان دل است

منظومه ی آن چشم غزلواره ی مس*ت
شیرین پر از عشوه ی دیوان دل است

سمیه صباح