[ سمیه صباح ]

[مَـهـوا]

دستهایت را دوست می دارم؛
بویِ رویش می دهند و نوبهار؛
گَرم اَند و بیقرارِ گُلدان،
مثلِ آفتاب و باران.
دستهایت،
دانه یِ عشقی کاشتند
-بی رنگ-
دَر قلبِ بی تاب،
روزِ پیوندِ
مِهر و ماه و ترانه؛
شمع و گُل و پروانه
سـ*ـاقی و ساغر و دِلِ دیوانه
وَ مشرقِ دامنم
م**س.ت شد
از عطرِ یاسِ رازقی.
آه ... جاودانه جوان خواهم بود؟
آه ... خاطره ای خواهم شُد برایِ فرداها؟

 

[مَـهـوا]

جاده هایِ مختوم بِه تو
وَ کوچه باغهایِ سرشار از بویِ زنبق هایِ وحشی
فرسوده اند
زیرِ قدمهایم.
اینک،
آلاچیقِ رویا،
پُر از
قاصدکهایِ یادِ "تو" است،
وَ من می آیم

 

[مَـهـوا]

بِه حَق، قَصرِ نور، مَنزِلِ مادر است
چو عاشقْ تَرینْ دِل، دِلِ مادر است

فروغی که قلبْ را مُرَصَّع کَردِه
بِه خورشیدِ جان، حاصلِ مادر است

صدفهایِ مِهر، صیدِ کَمندَش؛ قاف
و سیمابِ عشق، ساحلِ مادر است

طراوت، سِرِشک، شبنَمِ تَر، باران
که دریا و موج، هَمدِلِ مادر است

شقایقْ تبار، گوهرِ مینویی
نَفَسْ..مَه..زمین... سائلِ مادر است

کُنَد دشتِ عُمْر، بسـ*ـترِ نیلوفر
خوشا نوبهارْ! مَحفِلِ مادر است

 

[مَـهـوا]

تو پادِشاهِ قلب و مَنَمْ که مرغی اسیرِ عشقِتَمْ
خودَمْ فَدایِ عشقِ تو، خاکِ ایوانِ آنْ بهشتِتَمْ
گِدایِ دلشکَسته یِ زار و خسته و دشتِ تشنه یِ
یِ قطرهْ از کَرانه یِ کالِ هفت آسِمونِ چشمِتَمْ

 

[مَـهـوا]

تو پادشاهِ مَنی و مَنَم اسیرِ عشقِتَم
جان به فدایِ عشقِ تو، خاکِ دَرِ بهشتِتَم
ببین چه دلشکسته ام، از همه جا گسسته ام
من تشنه یِ یِه قطره ای از آسمونِ چشمتم

 

[مَـهـوا]

مرگ و عدم، حسرتِ دیدارِ توست
خسته تر از وسوسه در کارِ توست
هر نَفَسَت فیضِ مسیحایی است
خلوتِ اُنسِ منِ سودایی است
موجِ نگاهِ تو بُوَد نایِ من
دلم رفت، خدا، وایِ من!
شعر مرا عشق تو جاوید کرد
بیتِ مرا نام تو ناهید کرد
یاد تو باقیست، تمنایِ من
زان که تویی حرفِ غزل هایِ من

 

[مَـهـوا]

امشب هوای دل من، مثل بهاران شده است
در آسمان شعر من، ستاره باران شده است
روح من و روان من! صبر من و قرار ﻣن!
به شوق دیدن رخ ات، ماه چه تابان شده است
در کوچه باغ خاطره، نقش خیال تو چه کرد!
ز چین زلف تو بسی لاله ﭘریشان شده است
هر شب سرد و تار من، با یاد تو بسر شود
ای دلربای مهوشم، دلم به سامان شده است

 

[مَـهـوا]

باز از تارِ غَمَت، پیرهنی بافته ام
باز هم، نو قفسی بَر تَنِ خود ساخته ام
غرقه شد چشم در امواجِ نگاهت، جانا
گَر به وَصلت نرسم، قافیه را باخته ام

 

[مَـهـوا]

خُرَّم آن دَم، پای کوبان، من غزل گویت شَوَم
مَست و آشفته، غلامِ جعدِ گیسویت شَوَم
تا ببینم رویِ ماهت سیر، پَرپَر می زنم
گَر مرا راهم دهی، عُمری دعاگویت شَوَم

 

[مَـهـوا]

دُرّی و اَندر دلِ دریاستی
لیک در این دایره پیداستی
دُختِ نبی، گوهرِ انـ*ـدام بدن و مکان
جانِ علی، حضرتِ زهراستی