بسم الله الرحمن الرحیم
نویسنده : نازنین. لام
خسته شده بود دیگر ، دلش برای مادرش تنگ شده بود؛ از یک طرف غرورش اجازه نمی‌داد تا برود پیش مادرش و عذرخواهی کند.
خوب می‌دانست خودش مقصر است.
با یاداوردن دوباره مادرش عصبی و کلافه شد؛ نمی‌دانست چه کار کند؛ خودش هم به این بیماری مبتلا شده بود و توان نگهداری از مادرش را نداشت.
همسرش هم توان نفس کشیدن نداشت؛ نگاهی به او کرد ماسک اکسیژن روی صورتش بود و چشمانش بسته.
تصمیم خود را گرفته بود
از جایش بلند شده بود و به طبقه پایین جایی که مادرش زندگی می‌کرد رفت .
یکی یکی پله ها را با هزار بدبختی طی کرد، ارام وارد خانه شد .
فقط یک لامپ روشن بود .
خواهر پیر خود را دید که خسته از گرفتاری های این چند روز, چشمانش را بسته بود .
می خواست خودش به او غذا دهد .
ظرف را از خواهرش گرفت, به طرف مادرش رفت .
پیر شده بود ; خیلی پیرتر!
خود را لعنت فرستاد که این دوسال مادرش را عذاب داده است .
ارام ارام شروع کرد به دادن غذا به مادرش ; نفسش تنگ شده بود اما با این حال حاضر نشد دست از غذا دادن بکشد !
مادرش که تا ان موقع با چشمان بسته غذا می خورد با صدای نفس زدن پسرش چشمانش را باز کرد ; پسرش را دید
از شوق امدن پسرش اشک در چشمانش جمع شد ; نمی دانست چه بگوید و چه کار کند
دیگر خیالش راحت شده بوداز همه چیز.
ارام چشمانش را بست و جان به جان افرین تسلیم شد .
