همگانی Cafe MOOD

[BluęЯosęBluęЯosę عضو تأیید شده است.]

◇

به مرور میفهمی اونقدراهم که فکرشو میکردی، جایِ نگرانی نیست..
اون لحظه‌ای که جنگ درونت به صُلح ختم میشه، ماندگارترین پارادوکسِ شیرین بین پایان و شروعِ دوباره‌ست..

◇◆◇​

---

مشاهده فایل‌پیوست 293362


◇ ۲۱ مهر ۱۴۰۲ ◇​

 

[سُرمه.]

نمی‌دونم چطور بهتون بگم؛
ما سر جامون بودیم که مردیم.
یعنی مثلا نشسته بودیم به گلای گلدون آب می‌زدیم، تیله رنگیای بچگیمونو که تازه از تو انباری، بعد کلی بیا و برو، یهو پیدا کرده بودیم می‌شمردیم، نشسته بودیم نگامون به املتِ نارنجی تو ماهیتابه بود، خیلی عادی بودیم که مردیم. بعد مردنمون کسی سراغ ما رو نگرفت، نگفت چرا چندی‌ست به گیسوی کمندت نیست پیچی؟ چون بعدش باز به همون کارا ادامه دادیم... فقط دیگه املت از رنگ و روی دلبرانه افتاده بود و تیله‌ها موقع چیده شدن توی جعبه، افتادن رفتن تو سایه‌ها، گم شدن دوباره... .
- ارغنون، دی، ۱۴۰۲.​

 

[یمنایمنا عضو تأیید شده است.]

به قول شاعر:
[ می‌خواستم تو را خوشبحت بسازم ]

​

 

[یمنایمنا عضو تأیید شده است.]

" انگار داره میگه: هر چقدر هم ابرهای تیره درونت داری، بازم می‌تونی خودت رو حفظ کنی. نه جوری که خودت به خودت بگی! بلکه این دیگران باشن که هنوز تو رو مثل قبل می‌بینن. "​

 

[Tiam.R]

در میان کوچه‌های گذشته گم شده‌ام و هیچ کس نمی‌تواند پیدایم کند

 

[سمانه]

دراین عصر زیبا ...
هر چہ آسایش روح
هر چہ آرامش دڸ
هر چہ تقدیر بلند
هر چہ لبخند قشنڪَ
هر چہ ازلطف خداست
همہ تقدیم شما