شعر اشعار مهدی اخوان ثالث

Kallinu · 1/18/24

انجمن کافه نویسندگان

فتاده تخته سنگ آنسوي‌تر، انگار کوهي بود.

و ما اين سو نشسته، خسته انبوهي.

زن و مرد و جوان و پير،

همه با يکدگر پيوسته، ليک از پاي،

و با زنجير.

اگر دل مي‌کشيدت سوي دلخواهي

به سويش مي‌توانستي خزيدن، ليک تا آنجا که رخصت بود.

[ تا زنجير.

Kallinu · 1/18/24

انجمن کافه نویسندگان

ندانستيم

ندايي بود در روياي خوف و خستگيهامان،

و يا آوايي از جايي، کجا؟ هرگز نپرسيدیم.

چنين مي‌گفت:

- «فتاده تخته سنگ آنسوي، وز پيشينيان پيري

بر او رازي نوشته است، هر کس طاق هر کس جفت...»

چنين مي گفت

[چندين بار

صدا، و آنگاه چون موجي که بگريزد ز خود در خامشي

[ مي‌خفت.

و ما چيزي نمي گفتيم.

و ما تا مدتي چيزي نمي گفتيم.

پس از آن نيز تنها در نگه‌مان بود اگر گاهي

گروهي شک و پرسش ايستاده بود.

و دیگر سیل و خیلِ خستگی بود و فراموشی

و حتّی در نگه مان نیز خاموشی

و تخته سنگ آن سو اوفتاده بود

Kallinu · 1/18/24

انجمن کافه نویسندگان

شبي که لعنت از مهتاب مي‌باريد،

و پاهامان وَرَم مي‌کرد و مي‌خاريد،

يکي از ما که زنجيرش کمي سنگينتر از ما بود، لعنت کرد

[گوشش را و نالان گفت: «بايد رفت»

و ما با خستگي گفتيم: «لعنت بيش بادا گوشمان را

[چشممان را نيز، بايد رفت»

و رفتيم و خزان رفتيم تا جايي که تخته سنگ آنجا بود.

يکي از ما که زنجيرش رهاتر بود، بالا رفت، آنگه خواند:

- «کسي رازِ مرا داند

که از اين رو به آن رويم بگرداند.»

و ما با لذتي بيگانه اين راز غبارآلود را مثل دعايي زير ل*ب

[تکرار مي‌کرديم.

و شب شطّ جليلي بود پُرمهتاب.

***

هلا، يک...دو...سه...ديگر بار

هلا، يک، دو، سه، ديگر بار.

عرقريزان، عزا، دشنام – گاهي گريه هم کرديم.

هلا، يک، دو، سه، زينسان بارها بسيار.

چه سنگين بود اما سخت شيرين بود پيروزي.

و ما با آشناتر لذّتي، هم خسته هم خوشحال،

ز شوق و شور مالامال.

Kallinu · 1/18/24