دلنوشته‌ی بطله‌‌الکربلا | نویسنده Madiheh

[Madiheh]

در بیداری کابوس‌ها و روانی غم‌های یک جفت چشمه‌ای که درفش آسمان را می‌تراود، پرستش تو بیداد می‌کند اما... با خداحافظی تو به لبخند پدر درود گفت و می‌دانم شاپرک‌های دلت، در خاموشی شمع نگاهش مرد.​

 

[Madiheh]

در شریان‌های چشم‌ پدر به زینت، مهر را قلم زدی؛ به رقم خستگی‌های غم به دفتر اشک‌‌های اسارت صبر را نواختی. دیده‌های عالم در روشنی زبانت حُسن هاشم را دید... .​

 

[Madiheh]

میان تو و نامت، یک نامه‌ی جبرئیل فاصله بود؛ رایحه‌ی عجیبش را شاید همان لمحه آسمان هم لم*س کرده بود که در قعر دردهای تو، ابرش خون به ریه کشید.​

 

[Madiheh]

مصیبت هم بوی صبر گرفت. در سجده‌هایی که غنچه‌ی شیوایی بر چادرت پر می‌زند، معطر نشدن طرفه می‌شود.​

 

[Madiheh]

در زوال عقل معراجی ز دل تابید. موج درخشان جاودانی بر زبان تو سوی طوفانی به دربار کفار می‌رفت... ساحل بی‌کران حقیقت، پذیرای کشتی استدلال توست سرور من.​

 

[Madiheh]

در خیل عظیم غربت و میان زنجيره‌ی اسارت، غنچه‌ی ریشه گرفته از شعف بر دامان نگاه‌ها می‌ریزد. عالم در آن تلخی ناگوار، قطره‌ی شیرین بودن تو را با تمام وجود پذیراست.​

 

[Madiheh]

منظره‌ای چند در موزه‌‌ی خلقت، نام خدا فریاد می‌زنند؟ بدان میان تابلوهای رنگین، آنی که تو در سایه‌ی جور و با یک قلم سرخ از عاشورا به تن بوم زدی، شادتر است.​

 

[Madiheh]

نهفته‌های عدالت پی تلنگری برای جوانه زدن، از صوت گلوی تو آب می‌نوشند... اگر سمفونی عدل‌خواهی را نمی‌نواختی، جوانه‌ها کی می‌توانستند امروز بر کوچه‌های شهر، دیجوری غم بپاشند.​

 

[Madiheh]

در فکر آن گهواره‌ای هستم که در خون تاب می‌خورد، اما حاضر نبود اشک‌های فتور را طنابی برای رستن کند. آن تپش‌ها را از کجا خریده بودی بانو.​

 

[Madiheh]

خسته‌تر از پاییز از شانه‌های زمانه غم می‌ریزد و جور همچون سروی که ازل ندارد از پشت به آدمیان خنجر جاهلی می‌کشد و تو بانوی من، سپر می‌شوی تا اسلام به بهار برسد.​