از رفتارهای پسرم بیش از حد عصبانی بودم، حس میکردم سرم از شدت درد رو به انفجاره. با دیدن همسرم که جلوی تلویزیون لم داده و داره فیلم میبینه، انگار بمب ساعتی منفجر شد، با حرص و داد به سمتش رفتم:
- اصلا حواست به رفتارهای بچمون هست؟ قصد نداری یکم نگران تربیتش بشی؟
اونقدر ریلکس نگاهم می‌کرد که انگار اصلا صدای من رو نشنیده! لبخندی زد و نفس عمیقی کشید، با همون لبخند رو اعصابش گفت:
- عزیزم خوبه خودتم داری میگی بچه، بچه است دیگه.
صدای بلندم دیگه دست خودم نبود ، برای من تربیت بچه مهم بود دقیقا برعکس اون، همیشه موضوع‌های مهم براش بی‌اهمیت بود! دستام از حرص زیاد مشت شده بود و حس میکردم سر دردم ده برابر شده و مغزم داغ کرده:
- بچه از همون بچگی یاد میگیره و روش میمونه، بسه این همه بی‌خیالی! همیشه من باید جور همه چیو بکشم؟
با دیدن صورت قرمز شده و حال بدم، از کاش بلند شد و به سمت آشپزخانه رفت، با یک لیوان آب به سمتم اومد. بعد اینکه آب رو نوشیدم، دوباره با همون آرامش ذاتیش و ولوم پایینی بهم گفت:
- من موردی نمیبینم، بهتره کمی وقت بدیم بهش تا بفهمه اشتباهش رو.
ببین یک موضوع کوچیک که کلا سه دیالوگ داشت رو چقدر توضیح دادم، حالا بازم جای توضیح هست و مهم اینه تو ذهنت کاراکترت چطور ادمیه
حالا بر این اساس میتونی دوتا موضوع دیگه رو ویرایش کنی ؟
