گاهی بعضی صداها نمی‌روند. نه به این خاطر که بلندند، نه به‌خاطرِ ماندگاری‌شان. فقط چون آمده‌اند به چیزی دست بزنند که نباید بیدار می‌شد. صبح که بیدار شدم، رادیو خاموش بود. نه صدایی، نه خش‌خشی، نه آن زنِ دور و نزدیک. فقط آفتابی که بی‌دعوت روی دیوار نشسته بود.( عزیزم فاصله بعد نقطه یادت رفته)می‌توانستم همه‌چیز را انکار کنم. می‌توانستم بگویم خسته بوده‌ام، خواب دیده‌ام، یا ذهنم یک بازی کرده تا خودم را از تنهایی نجات دهد. اما.. ( ، ) من آن صدا را شنیدم. نه یک خیال. نه صدایی از بیرون. که چیزی از درون، که راهش را از آینده برگشته بود. تا عصر، چندبار رادیو را روشن و خاموش کردم. هیچ. دکمه‌اش انگار فقط وقتی کار می‌کند که خودش بخواهد. دلم نمی‌خواست با کسی حرف بزنم. ( نه یک خیال، نه صدایی از بیرون، که چیزی از درون که راهش را از آینده برگشته بود. تا عصر چند بار رادیو را روشن و خاموش کردم؛ هیچ دکمه‌اش انگار فقط وقتی کار می‌کند که خودش بخواهد. دلم نمی‌خواست با کسی حرف بزنم.)نه از ترس دیوانه فرض شدن، بلکه از ترس اینکه اگر بگویم، همه‌چیز از دست برود. مثل رؤیایی که فقط وقتی زنده می‌ماند، که آن را برای کسی تعریف نکنی. شب، وقتی خانه آرام شد، رفتم سراغ دفترم. همان دفتری که توی آن همیشه فقط چیزهایی را می‌نوشتم که نمی‌توانستم به زبان بیاورم. دفتری که نمی‌دانستم برای خودم است یا برای نسخه‌ای از من که هنوز نیامده. نوشتم: «اگر واقعاً توی آینده صدایی هست که منم، و اگر قراره این صدا دوباره برگرده، باید بدونه که دارم می‌شنوم، که حواسم هست و شاید.. شاید منتظرم.» نمی‌دانستم آن صدا از کجا آمده بود، اما عجیب، چیزی درونم آرام شده بود. نه از جنس امید. از جنس آمادگی. انگار، حالا دیگر نمی‌ترسیدم از آینده. فقط می‌خواستم بدانم، آیا ممکن است آن‌قدر برای خودم مهم باشم که «منِ آینده»
زحمت برگشتن بکشد؟!
(نه از جنس امید، از جنس آمادگی. انگار حالا دیگر نمی‌ترسیدم از آینده. فقط می‌خواستم بدانم آیا ممکن است آن‌قدر برای خودم مهم باشم که «منِ آینده» زحمت برگشتن بکشد؟!)
رادیو ساعت سه‌ونیمِ شب روشن شد. نه با صدای خش‌خش، نه با آهنگی قدیمی، که با یک جمله‌ی صاف و مستقیم:
- رسا، اگه گوش نمی‌دی، ممکنه دیر بشه.
بیدار شدم یا شاید اصلاً خواب نبودم. نور کم‌رنگی از پنجره‌ی نیمه‌باز روی فرش افتاده بود. رادیو، با همان صدای زن، بی‌مقدمه ادامه داد:
- امشب فقط یک چیز می‌خوام بگم، اون تصمیمی که فکر می‌کنی بی‌اهمیته. اون‌که هنوز نگرفتی. همون، همه‌چی رو عوض می‌کنه.
به خودم آمدم. چشمم هنوز تار می‌دید، ولی صدایش واضح بود. مثل کسی که از ته چاهی حرف می‌زند، ولی کلماتش، پر از نورند. گفتم:
- کدوم تصمیم؟! من که چیزی...
صدا پرید وسط حرفم:
- همینی که هر روز نادیده می‌گیری. همینی که فکر می‌کنی هنوز وقت داری برای گرفتنش.
احساس کردم قلبم یک ضربه اضافه زد یا یک ضربه را جا انداخت. نمی‌دانستم منظورش چیست. ولی از لحنش فهمیدم، آن‌قدری مهم است که کسی از سال‌ها بعد، شبانه برگردد برای گفتنش. نفس عمیقی کشیدم و پرسیدم:
- میشه دقیق‌تر بگی؟ یعنی کدوم اشتباه؟
مکثی شد. بعد صدا گفت:
- تو همیشه همین‌جوری پرسیدی. دنبال دقیق بودن، وقتی اصل ماجرا رو حس کرده بودی. الانم می‌دونی، فقط می‌ترسی ببینی.
لحظه‌ای رادیو ساکت شد. فکر کردم تمام شد، که دوباره باید تا شب بعد منتظر بمانم. اما بعد، صدایی آهسته‌تر گفت:
- اگه امشب گوش کردی.. از فردا، دنیا یه‌ذره فرق می‌کنه. نه زیاد. ولی همون یه‌ذره، شاید نجاتت بده.(- اگه امشب گوش کردی، از فردا دنیا یه‌ذره فرق می‌کنه. نه زیاد، ولی همون یه‌ذره شاید نجاتت بده.)
و بعد خاموش شد. نه با کلیشه‌ی صدای خش‌خش، با سکوتی که شبیه بسته‌شدنِ دری در فاصله‌ی خیلی دور بود. نشستم. چشمم به رادیوی خاموش و دستم روی دفتر، (حذف ویرگول )و فکری که تا صبح رهایم نکرد:
- اگر آن تصمیم، همین امروز پیشِ پایم باشد... می‌فهمم؟ یا دوباره از کنارش رد می‌شوم؟
