شعر اشعار شارل وان لربرگ | شاعر بلژیکی

[(SINA)]

در لابلای شب می‌لرزد،
دریای ژرف، گنگ و قیرگون
که نا گاه ماه در میانه‌اش می‌درخشد.

ماه از ژرفای دریا گل‌های رنگ پریده،
بلند و شکننده را که روی آب می‌آیند،
می‌شکفند و نقش خود را درروشنایی نا بسودنی‌اش
به تماشا می‌نشینند بسوی خود می‌کشد.

با شکوفایی اسرار آمیز
مانند یک حس فناپذیر
سپید مشعل‌های بلند و کم فروغ خود را
در دریا و در مهتاب می‌گذارند.


گویی که در فراسوی زندگی
و در عین حال در کنار من
موجودی غریب، نا پیدا در روشنی
مرا می‌پاید.

 

[(SINA)]

آغازین بامداد جهان است،
همچون گلی آشفته، دمیده از شب،
از نفسی نو برآمده از دریا،
باغی آبی شکوفا می‌شود.

همه چیز هنوز در هم است و در هم می‌آمیزد،
جنبش برگ‌ها، آواز پرندگان،
سُرِش بال‌ها،
چشمه‌هایی که می‌جوشند، صدای بادها، صدای آب‌ها
نجوای سترگی
که با این همه از جنس سکوت است.


حوّای جوان و خدایی
با چشمان آرام و پُر رازِ گشوده به روشنی
از وجود خدا بر انگیخته شد
و جهان پیش پایش چون رؤیایی دلپسند گسترده می‌شود.

پس خدا وی را گفت: برو ای آدمیزاده دُخت،
و به جمله موجوداتی که آفریده‌ام سخنی از لبانت بده،
نوایی برای شناختن آنان.

 

[(SINA)]

مهمان عزیز برای مشاهده این محتوا باید وارد اکانت خود شوید یا ثبت نام کنید(برای ثبت نام یا وارد شدن کلیک کنید)