روانشناسی بی‌زمانی تروما: وقتی گذشته، حال می‌شود!

[سونی]

​

بی‌زمانی تروما: وقتی گذشته، حال می‌شود!​

 

[سونی]

تجربه‌ی تروما، احساس زمان را از بین می‌برد.

برای بازمانده، رویداد دردناک تمام نمی‌شود؛ بلکه همیشه در حال رخ دادن است.
هر بار که بدن یا ذهن یادآور آن می‌شود، گذشته با تمام قدرتش بازمی‌گردد.
فرد ممکن است در ظاهر در زمان حال زندگی کند؛ کار کند، حرف بزند، بخندد!
اما در درون، هنوز در لحظه‌ی خطر گیر کرده است.
همان ضربان تند قلب، همان حس بی‌پناهی، همان شرم و وحشت.​

 

[سونی]

این بی‌زمانی، باعث می‌شود زندگی پس از تروما شبیه کابوسی تکرارشونده باشد.

هرمن می‌نویسد:
«خاطره‌ی تروما در زمان منجمد می‌ماند؛ مثل فیلمی که بی‌وقفه پخش می‌شود، بدون اینکه بتوان آن را متوقف یا تغییر داد.»​

 

[سونی]

به همین دلیل، درمانگر نمی‌تواند با منطق و گفت‌وگو به تنهایی پیش برود.
تا زمانی که بدن و ذهن قربانی دوباره حس امنیت در زمان حال را تجربه نکنند،
هیچ روایت تازه‌ای از گذشته ممکن نیست.​

 

[سونی]

بازگشت به اکنون، نخستین گام درمان است. قربانی باید بیاموزد که تهدید تمام شده،
و بدنش، دیگر در میدان خطر نیست.»​