ما آدم های اطرافمان را میدیدیم که لبخند میزدند و تکرار میکردند "من خوبم! خوبم! خوبم!" و ما خودمان را -خود واقعیمان را- پیدا کردیم که با تمام ظاهرنمایی ها، نمی توانستیم به آنها بپیوندیم. ما باید حقیقت را میگفتیم، و حقیقت این بود:
"نه. اصلا حالم خوب نیست."