|یه خط طوری|

[Parham]

لابد بچه ها تووی پس کوچه هاش ، بازم فیلمای جفتی طاق میزنن

 

[Parham]

نئون های رو سر درِ سینما ، هنوز مثلِ رنگین کمون روشنن

 

[Parham]

هنوز تو تئاترای اون جا میشه ، نشست و پیِس های بی پرده دید

 

[Parham]

میشه گاهی وقتا تووی کافه هاش ، صدای خوشِ شاملو رو شنید

 

[Parham]

میدونم که توو دودِ اون کافه ها ، هنو پچ پچ مردنِ تختیه

 

[Parham]

هنوزم یکی داره جار میزنه ، که چهارشنبه ها روزِ خوش بختیه

 

[Parham]

نگو راه دوره نگو چاره نیست ، چمدونِ دلتنگیامو بیار

 

[Parham]

نگو اون خیابون دیگه دود شد ، همین فردا باید برم لاله زار

 

[Parham]

مگه میشه رویا رو از ما گرفت ، مگه میشه این آرزوها رو کشت

 

[Parham]

گذشته گذشته ولی بعد از این ، نگو میشه آینده یِ ما رو کشت