شعر •| شعری که بر دلت نشست |•

[!!AMINKHAN!!]

‍ از ما سراغ منزل آسودگی مجو
چون باد، عمر ما به تکاپو گذشته‌ است

 

[اراد]

دم به دم تنگ كنم دایره‌ی خلوت خويش
تا بدانجا كه دهم دل به دل صحبت خويش

دوری و دوستی و حرف كم و رنجش كم
با چنين شيوه توان داشت نگه عزت خويش


.

 

[Kaya]

همه کارم ز خود کامی به بد‌نامی می‌کشید اخر
نهان کی ماند آن رازی کز و سازند محفل ها

 

[اراد]

از هزاران یک نفر اهل دل است
مابقی تندیسی از آب‌و گل است

 

[Kaya]

در آسمان نه عجب گر بگفته حافظ
سرود زهره به رقص آورد مسیحا را

از هزاران یک نفر اهل دل است
مابقی تندیسی از آب‌و گل است

 

[اراد]

ماییم که از باده بی جام خوشیم
هر صبح منوریم و هر شام خوشیم

 

[Kaya]

ماییم که از باده بی جام خوشیم
هر صبح منوریم و هر شام خوشیم

مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هردم جرس فریاد می دارد که بر بندید محمل ها

 

[اراد]

فراق و وصل چه باشد رضای دوست طلب
که حیف باشد از او غیر او تمنایی

 

[Kaya]

فراق و وصل چه باشد رضای دوست طلب
که حیف باشد از او غیر او تمنایی

مرا از حبس آغوشت چه اصراری به آزادی؟
برای ماهیان تُنگ، آزادی گرفتاریست…

 

[اراد]

اگر داغ دل بود ما دیده‌ایم،
اگر خون دل بود ما خورده‌ایم