شعر •| شعری که بر دلت نشست |•
- نویسنده موضوع والـــہ
- تاریخ شروع
هر خَطِ سر موی تو را پیچش خاصی ست
یک حرف در این صَفحه مکرر نتوان یافت!
یک حرف در این صَفحه مکرر نتوان یافت!
همچو فواره که در اوج بیفتد ز غرور
در سقوطم ز نفس‌های تماشایی خویش
من همان خشت فرو ریخته از زلزله ام
که دگر نیست در اندیشه‌ی برپایی خویش
بعد مرگم بنویسید که عهدش نشکست
تا ابد ماند وفادار به تنهایی خویش
در سقوطم ز نفس‌های تماشایی خویش
من همان خشت فرو ریخته از زلزله ام
که دگر نیست در اندیشه‌ی برپایی خویش
بعد مرگم بنویسید که عهدش نشکست
تا ابد ماند وفادار به تنهایی خویش
دل پیش تو و دیده به جای دگرستم
تا خصم نداند که تو را می‌نگرستم
روزی به درآیم من از این پرده ناموس
هر جا که بتی چون تو ببینم بپرستم
المنة لله که دلم صید غمی شد
کز خوردن غم‌های پراکنده برستم
آن عهد که گفتی نکنم مهر فراموش
بشکستی و من بر سر پیمان درستم
تا ذوق درونم خبری می‌دهد از دوست
از طعنه دشمن به خدا گر خبرستم
می‌خواستمت پیشکشی لایق خدمت
جان نیک حقیر است ندانم چه فرستم
تا خصم نداند که تو را می‌نگرستم
روزی به درآیم من از این پرده ناموس
هر جا که بتی چون تو ببینم بپرستم
المنة لله که دلم صید غمی شد
کز خوردن غم‌های پراکنده برستم
آن عهد که گفتی نکنم مهر فراموش
بشکستی و من بر سر پیمان درستم
تا ذوق درونم خبری می‌دهد از دوست
از طعنه دشمن به خدا گر خبرستم
می‌خواستمت پیشکشی لایق خدمت
جان نیک حقیر است ندانم چه فرستم
گویند که چون میگذرد هیچ غمی نیست
عمری‌ست که با میگذرد مسئله دارم!
عمری‌ست که با میگذرد مسئله دارم!
نقاش شدم بعد تواز بس که کشیدم
از دستِ تو و دستِ غم و دستِ زمانه
در فال من از شوقِ رسیدن خبری نیست
درگیر توام تلخ ترین شعر و ترانه
از دستِ تو و دستِ غم و دستِ زمانه
در فال من از شوقِ رسیدن خبری نیست
درگیر توام تلخ ترین شعر و ترانه