دلنوشته دلنوشته کاف مثل کاژه | به قلم پریسان‌خاتون

[خاتون]

دلنوشته: کاف مثل کاژه
به‌قلم: پریسان‌خاتون
ژانر: تراژدی
***
مقدمه:

دیشب سیل آمد!
خانه‌یمان را ویران ساخت،
دیارمان را به غرامت برد،
هم‌ولایتی‌هایمان را داغ‌دار کرد،
برای آغوشت دندان تیز کرده بود!
مجنون می‌زد و
نمی‌دانست من کاژه‌ام را،
به جز خدایش، به کَس نمی‌دهم!

 

[KAFKA]

نویسندگان گرامی صمیمانه از انتخاب "انجمن کافه نویسندگان" برای ارائه آثار ارزشمندتان متشکریم!

پیش از شروع تایپ آثار ادبی خود، قوانین و نحوه‌ی تایپ آثار ادبی در"انجمن کافه نویسندگان" با دقت مطالعه کنید.

قوانین تایپ دلنوشته در انجمن کافه نویسندگان

شما می‌توانید پس از 10 پست درخواست جلد بدهید.

درخواست جلد برای دلنوشته

پس از گذشت حداقل ۱۵ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به درخواست نقد، قبل از درخواست تگ این کار را انجام بدهید.

درخواست نقد

پس از 15 پست می‌توانید برای تعیین سطح اثر ادبی خود درخواست تگ بدهید.

درخواست تگ برای دلنوشته

همچنین پس از ارسال ۲۰ پست پایان اثر ادبی خود را اعلام کنید تا رسیدگی های لازم نیز انجام شود.

اعلام اتمام آثار ادبی

اگر بنا به هر دلیلی قصد ادامه دادن اثر ادبی خود را ندارید می توانید درخواست انتقال به متروکه بدهید تا منتقل شود.

درخواست انتقال به متروکه

|کادر مدیریت ادبیات انجمن کافه نویسندگان|​

 

[خاتون]

پدر، شکست!
دیدم ک*مرِ خمیده‌اش را،
دیدم بغض مردانه‌اش را،
دیدم سرِ بر بالین گذاشته‌اش را...
پدر حال‌اش خوب نبود،
گویا فراموشی داشت
و نمی‌شناخت تو را، عزیزترینم!

 

[خاتون]

دایه جان، مویه کرد،
بر سر و صورتش چنگ ‌انداخت
گیس‌هایش را، تار به تار چید.
دایه، دلتنگِ آقاجان بود...
نمی‌گفت،
ولی من می‌دانستم؛
کاژه‌اش را در جوانی
به دست‌های بی‌رحمِ روزگار باخته بود
و دیگر، تاب و توان نداشت.

 

[خاتون]

فارغ زِ هیاهوی اطراف
به آغوشت کشیدم؛ نازنینم
عطرت بوی بهشت داد.
آرام بود،
چون صورتِ ماه‌ات، آرام بود.
و من،
وجب به وجبِ جان‌ات را پرستیدم!

 

[خاتون]

نجوا کردم:
«- خدایم، کاژه‌ام را بیش‌تر از تو که نه...
ولی به اندازه‌ی خودت دوست‌اش دارم!»
اشک در چشمان خدا حلقه زد.
خواست به آغوشم بکشد،
اما...
وقتی دید پناهی چون تو دارم،
دستانم را به دستانت سپرد
و
دگر نگرانم نشد!

 

[خاتون]

خدایم نگرانم نشد!
و وای که...
مبادا با من قهر کرده باشد؟
کاژه گیان؛
می‌شود، معبودت را که دیدی
شفیعم شوی؟
یارای قهر کردن‌هایش را ندارم،
اصلاً وقتی مرا نمی‌بیند،
یک‌جایی از وجودم درد می‌کند...
شاید که قلبم باشد!

 

[خاتون]

دیشب سیل آمد!
عروسکِ دوستم را،
با خودش به تاراج برد
و دوست نازنینم،
تنها غصه‌اش زِ آوارِ خانه‌یشان بود!
یکی نبود بگویدش:
«- دیوانه؛
وقتی دُردانه‌ات نباشد،
دگر خانه و کاشانه به چه کارت می‌آید؟!»

 

[خاتون]

و من...
پیشانی‌ات را بو*سیدم
حس‌اش کردی گل یاسم؟
اگر نه،
که محکم‌تر ببوسم‌ات و ببویم‌ات؟!
نمی‌‌دانم دایه جانم،
چرا شیون سر داد؟
شاید کاژه‌ی او هم،
چون کاژه‌ی من،
خیلی خواستنی بوده است!

 

[خاتون]

گفتم خواستنی؟
محبوب‌ترینم؛
من امشب آغوشت را می‌خواهم.
پناه‌ام می‌دهی؟
قول می‌دهم آزارت نرسانم.
سر بر زانوهایت بگذارم،
تو، موهایم را نوازش دهی
و برایم لالایی بخوانی.
حقیقتش را بخواهی؛
آوایت را به یاد ندارم،
چه می‌خواندی برایم؟!