دلنوشته دلنوشته کاف مثل کاژه | به قلم پریسان‌خاتون

[خاتون]

کاژه گیان؛
این‌ها چه می‌گویند؟
از کدام غم حرف می‌زنند؟
اصلاً تو کجایی؟
چپ‌چپ نگاه‌اش کردم
و سمت اتاق‌ات رفتم.
در را که باز کردم،
از سردی‌اش یخ زدم!
شاید پنجره باز مانده است،
شاید...

 

[خاتون]

پنجره کجا است؟
هوا کجا است؟
تو کجایی بانویِ عزیزم؟!
عکس روبان گرفته‌ات را که دیدم
زیر خنده زدم
و از اتاق بیرون دویدم.
این یک شوخیِ زن‌عمو قشنگ نبود،
باید با او حرف می‌زدم
تا دیگر کارش را تکرار نکند!

 

[خاتون]

زیرِ سینیِ چای زدم
و سرش داد کشیدم.
بی‌چاره گرخید
و باز اشک سر داد!
این‌روزها،
خیلی لوس شده است
و تا چیزی می‌گویم،
بنای گریه می‌گذارد!

 

[خاتون]

دایه گیان،
با چشم‌های گریان
پیشانی‌ام را بوسید و گفت:
«- آرام باش تنیا یادگارم!»
وای که یا دیوانه شده بودند،
یا آلزایمر داشتند!
شاید هم که کابوس می‌دیدم!
شاید...

 

[خاتون]

آخ!
یک چیز را از خاطر بردم،
ریش‌های پدر را دید‌ه‌ای؟
اگر چهره‌ی مغموم
و گودیِ چشمان‌اش را فاکتور بگیریم،
به نگاه‌های مشکی‌اش می‌آید
و اگر تو هم،
در قابِ نگاه‌هایش بدرخشی،
که نورِ علی نور می‌شود!

 

[خاتون]

شاید باورت نشود،
اما خانم معلم به خانه‌یمان آمده بود!
و من چه‌قدر ذوق کردم.
به استقبال‌اش دویدم،
در آغو*ش‌اش حل شدم
و گفتم:
«- خانم جان، چند وقتی‌ است به خاطر سیل، از درس‌مان عقب افتاده‌ایم.»
متفکر شدم و ادامه دادم:
«- الان باید به حرفِ کاف رسیده باشیم!»
با همان گردوی کوچکِ گلویش،
سر تکان داد و بلبل‌زبانی کردم:
«- کاف مثلِ کاژه!»

 

[خاتون]

نمی‌دانم چه‌شد،
که یک‌هو او هم به گریه افتاد؟!
و کاژه گیان؛
به چشمان‌ات قسم،
من حرف بدی نزدم!
شاید که خودش دل‌نازک شده بود!
شاید...
شانه‌هایم را گرفت و گفت:
«- بی‌کاژه شدی روله!»

 

[خاتون]

چقدر مسخره حرف می‌زد!
مگر می‌شود من بی‌کاژه شوم؟
کاژه‌ی من تویی،
پناه‌ام تویی،
مامن‌ام تویی،
و عکس روبان گرفته‌ات
چرا دندان نشان داد؟!

 

[خاتون]

درِ آهنیِ خانه باز شد،
شیون‌ و زاری‌ها بیش‌تر شدند
و قامتِ رشید و بلندِ بابا گیان،
زیر تابوت‌ات خم شد.
تابوت را زمین گذاشتند
و مقابل‌اش زانو زدم.
سجده‌ات کردم،
اشک ریختم،
مویه کردم،
و شاید که صدایت در خانه پیچید!
شاید...

 

[خاتون]

و این‌بار را، من برایت لالایی نواختم:
«- بخواب آروم تو آغوشم،
نکن هرگز فراموشم
بخواب آروم کنار من،
تو پاییز و بهار من
لالا لالا تو مثل ماه،
بخواب که شب شده کوتاه
لالا لالا گل گندم،
نشی تو بی قراری گم
لالا لالا گل مریم،
چشمات رو هم میره کم‌کم
لالا لالا گل یاسم،
ازت می‌خونه احساسم
لالا لالا گل پونه،
عزیزنم رفته از خونه
لالا لالا گل زردم،
ببین بی تو پر از دردم
بخواب آروم تو آغوشم،
نکن هرگز فراموشم
بخواب آروم کنار من،
تو پاییز و بهار من
لالا لالا گل پونه،
عزیزنم رفته از خونه
لالا لالا گل زردم،
ببین بی‌تو پر از دردم... »