متون و دلنوشته [ علی قاضی نظام ]

[shadab]

ما شبيه جنسِ خاك خورده ى داخلِ ويترينيم،
كه يك نفر انتخابمان كرد
اما حاضر نشد بهايمان را پرداخت كند!
فقط آمد،دلخوشمان كرد،و رفت...
رفت يك دورى بزند و برگردد!

 

[shadab]

تمامِ گنجشكانِ شهر،
منتظرِ باز شدنِ چشمانت هستند!
ميشود پروازشان را به تاخير نيندازى؟

 

[shadab]

با من تكرار كن
ببين ترس ندارد
بگو ؛
"شب بخير"
همين!
ديدى؟
تمامِ وقتى كه از تو گرفت سه ثانيه بود
هيچ چيز هم از تو كم نكرد ولي شبم را به خير كردي
دلخوشي به اين سادگي
انقدر گفتنش سخت است؟

 

[shadab]

آسمانِ شبهاى پاييز
حسابش با همه ى شب ها فرق دارد...
"شب بخير"ها
بغض ميشوند در آسمان...
بوى خاكِ باران خورده ى اولِ صبح
حكايت از همين دارد

 

[shadab]

مشكل اينجاست كه شبها،
دقيقاً دلتنگِ آنهايى ميشويم
كه براى فراموش كردنشان
جان كَنديم!

 

[shadab]

ما نسلِ حرف زدن جلوى آیینه ایم
تمامِ عاشق شدنمان
تمام درد و دلهایمان
تمامِ دیالوگهاى وقتِ قرارمان
تمامِ قُلدر بازیهایمان
تمامِ گلایه هایمان...
به موعدش كه میرسد،

لال میشویم

لال ...

 

[shadab]

ما را از بچگى ترساندند
به ما اجازه ندادند خودمان را باور كنیم
تا چشم باز كردیم و
آمدیم خودى نشان دهیم،
مقایسه مان كردند...
ما دائماً روى ترازویى بودیم كه
كفه ى بچه هاى فامیل،همیشه سنگین تر بود!
نسلى بودیم كه منتظر میماندند زمین بخوریم
تا شیپور دست بگیرند و توى گوشمان بخوانند؛
"ما بهت گفته بودیم"
نسل ما،
از "مقایسه شدن" تنفر دارد!

 

[shadab]

نگرانِ حرفِ مردم اگر نبودیم
مسیرِ زندگیمان طورِ دیگرى رقم میخورد
دوست داشتن هایمان را راحت تر جار میزدیم
لباسى را بر تن میکردیم که سلیقه ى واقعیمان بود
آرایشى میکردیم که دوست داشتیم
دلمان که میگرفت،مهم نبود کجا بودیم،
بى دغدغه اشک میریختیم
صداى خنده هایمان تا آسمانِ هفتم میرفت
با پدر و
مادرمان دوست بودیم
حرفِ یکدیگر را میخواندیم
نگرانِ حرفِ مردم اگر نبودیم،
خودمان براى خودمان چهارچوب تعریف میکردیم
روابطمان را نظم میدادیم
دخترها و پسرهایمان،
حد و مرزِ خودشان را میشناختند
نیمى از دوست داشتن هایمان،
به ازدواج منجر میشد
نگرانِ حرفِ مردمیم اما
که چگونه رفتار کنیم که مبادا پشتِ سرمان حرف بزنند
که مبادا از چشمشان بیفتیم
که مبادا قطع شود روابط خانوادگیمان
ما در دورانى هستیم
که نه براى خودمان
براى مردم زندگى میکنیم

 

[Blue berry]

نيمى از ناگهانى رفتن‌ها،

از "حوصله ندارم" گفتن‌ها

شروع می‌شود.

 

[Kallinu]

خوب می شود آقا!
خوب می شود
یادت می رود
همه اش را یادت می رود
می روی با خواهرت جینگیل میخری تیرامیسوی خیس می خوری
با بچه ها فیلم می بینید و عکس های خل خلانه می گیرید
برای تولد فلانی فُلان عطر را شریکی کادو می دهید و فلان جا جمع می شوید
با خاله ژامبون مرغ و قارچ می خوری تمام مدت فکر می کنی که چرا قارچ هایش از قارچ های واقعی نرم تر هستند شب زیر ِ پتو از سرما مچاله می شوی و با صدای بلند،
فلان آهنگ را هزار بار تا آخر گوش می دهی
بعد،
می بینی که خیلی خوش گذشته
اما هنوز یادت نرفته...