بـانـــو…
بغـض ها را گاهـى باید قـورت داد ،
عاشقانـه ها را از پنجـره تـُف کـرد و درهـا را به روىِ همـه بست…
باور کــن گاهـى هیــچکــس ارزشِ دچار شـدن را نـدارد…
چنین زخمی که من خوردم نه از بیگانه از خویش است
هراسم نیست از مردن ولی مرگ تو در پیش است!
شب رفتن تو را دیدم ولی انگار در کابوس
فقط تصویری از تو بود تو را نشناختم افسوس!
کسی هرگز به فکر ما نبود و نیست ای هم درد
برای مرگ این قصه کسی گریه نخواهد کرد.
.
.
کر شدم
چقدر نوشته های اینجا بلند گریه می کنند
انگار تقصیر هم ندارند !
انگار زیاد منتظر ماندند
و شاید حدیث بی قراریست و یا !
عاشقانه هایی که نوشتن ندارد
و من
هنوز رویا می بافـم .
