شعر اشعار عمران صلاحی

[Kallinu]

هوا
چنان سرد است
که سرما را حس نمى کنم
و زخم
چنان گرم
که درد را

کنارت مى نشینم
دستم را گرم مى کنم
و خاکستر مى ریزم
بر زخمم

 

[Kallinu]

به هوا نیازمندم
به کمی هوای تازه
به کمی درخت و قدری گل و سبزه و تماشا
به پلی که می رساند یخ و شعله را به مقصد
به کمی قدم زدن کنار این دل
و به قایقی که واکرده طناب و رفته رقصان
به کرانه های آبی
به کمی غزال وحشی
به شما نیازمندم

 

[Kallinu]

من پس از مدت‌ها
فرصتی یافته‌ام
تا به تنهایی خود فکر کنم
و به تنهایی تو
که چه آسان رفتی

 

[دِلکَـــــش]

فواره عجب رق*ص قشنگی دارد

با نغمه ی تار

یک نغمه در استکان من می افتد

با رایحه ی عشق سفر می کردم

در باغ بهشت

یاد تو به من سیب تعارف می کرد

در سبزی خویش غوطه ور می شد باغ

روی تنه ی درخت ها نام تو بود​

 

[دِلکَـــــش]

حتي تن نسيم ازين سيم خاردار

خونين است

شور گريز در من

مي جوشد

مي خواهم

هر تكه از لباس مرا خاري

بردارد و به باد بسپارد

مي خواهم

يك شب گلوله اي

بر شيشه سکوت پراند
سنگي

اي كاش بين ما

گر خار مي كشيدند

با خارهاي ساق گل سرخ

ديوار مي كشيدند​

 

[دِلکَـــــش]

یک نفر آمد و بر پنجره ام گل مالید

من ولی منتظر بارانم​

 

[دِلکَـــــش]

چرا تو این همه خوبی؟ بیا کمی بد باش!

نمی توانی، می دانم، نمی توانی اما

بیا کمی بد باش!

تویی که سبزه و گل را به آب عادت دادی

تویی که با ل*ب خود، این غمین تنها را

به می بشارت دادی

تو را که می بینم

خیال می کنم انسان، همیشه این سان است

چرا همیشه بهاری؟ کمی زمستان باش

مرا به سردی این روزگار عادت ده

چرا تو این همه خوبی؟ بیا کمی بد باش!​

 

[دِلکَـــــش]

به هوا نیازمندم

به کمی هوای تازه

به کمی درخت و قدری گل و سبزه و تماشا

به پلی که می رساند یخ و شعله را به مقصد

به کمی قدم زدن کنار این دل

و به قایقی که واکرده طناب و رفته رقصان

به کرانه های آبی

به کمی غزال وحشی

به شما نیازمندم​

 

[دِلکَـــــش]

مانده ام در چاهی

عمیق تر از حسرت های دیرسالم

زلال زلال

گاهی

دلوی می بینم

که می آید و به آب نمی رسد​

 

[دِلکَـــــش]

از این دریا

چگونه می توان گذشت

که کوه مغناطیس

میخ از کشتی هایمان می رباید

و بند بند

می گشاید

با تخته پاره ای در آغو*ش

آواره ی آب های عالم شده ایم​