شعر اشعار مهدی اخوان ثالث

Kallinu · 1/18/24

انجمن کافه نویسندگان

فتاده تخته سنگ آنسوي‌تر، انگار کوهي بود.

و ما اين سو نشسته، خسته انبوهي.

زن و مرد و جوان و پير،

همه با يکدگر پيوسته، ليک از پاي،

و با زنجير.

اگر دل مي‌کشيدت سوي دلخواهي

به سويش مي‌توانستي خزيدن، ليک تا آنجا که رخصت بود.

[ تا زنجير.

Kallinu · 1/18/24

انجمن کافه نویسندگان

ندانستيم

ندايي بود در روياي خوف و خستگيهامان،

و يا آوايي از جايي، کجا؟ هرگز نپرسيدیم.

چنين مي‌گفت:

- «فتاده تخته سنگ آنسوي، وز پيشينيان پيري

بر او رازي نوشته است، هر کس طاق هر کس جفت...»

چنين مي گفت

[چندين بار

صدا، و آنگاه چون موجي که بگريزد ز خود در خامشي

[ مي‌خفت.

و ما چيزي نمي گفتيم.

و ما تا مدتي چيزي نمي گفتيم.

پس از آن نيز تنها در نگه‌مان بود اگر گاهي

گروهي شک و پرسش ايستاده بود.

و دیگر سیل و خیلِ خستگی بود و فراموشی

و حتّی در نگه مان نیز خاموشی

و تخته سنگ آن سو اوفتاده بود

Kallinu · 1/18/24