یالوم به مراجعی که سوگ
رو تجربه میکرد گفته بود
که سوگ بهای جرئت دوست داشتن دیگرانه، وقتی کارت دوست داشتن رو برمیداری همراه با اون کارت سوگ رو هم برداشتی.
بچه هایی که تو خونه های پرتنش زندگی کردن، روی لبه تیغ آرامش راه رفتن رو بلدن. صد جور لبخند برای عصبانیت، ناراحتی، ترس. برای اینکه دعوا نشه، برای اینکه دعوایی که شد لو نره، برای اینکه دعوایی که لو رفت خیلی بد به نظر نیاد، برای اینکه سر دعوایی که لو رفته بهت ترحم نکنن.
تو آدم اصیلی هستی؛
اگر از شادی و خوشبختی آدمها لذت میبری.
اگر از آسیب و زمین خوردن دیگران اندوهگین میشوی.
اگر در صلحی با خودت و با جهان و آدمها.
اگر کدورتی از کسی به دلت نمیگیری و اگر آنقدر وسیع و آرامی که بدیها و قضاوتها را مانند سنگریزههای کوچکی در خودت حل میکنی و اجازه نمیدهی هر کلام و نگاه و رفتاری تو را بههم بریزد.
تو آدم اصیلی هستی اگر در جهان بیعاطفه و جنجالمحور آدمها، مهربان و نجیب و آرام ماندهای.
تو داری قهوهات را مینوشی، در همانحال که دیگران برای مسائل کوچک و بیاهمیت، به جان هم افتادهاند...
بزرگسالی ورطه هولناکیه.
همیشه یه عالمه کار انجام نشده داری، وقت نمیکنی دوتا دکتر بری، اطرافیانت همیشه شاکین،
هر روز سرت درد میکنه،
دوستات توصیه می کنن
حتما ورزش کنی،
باید مراقب کالریهایی
که می خوری باشی،
سوشال مدیا هم مدام بهت
حس اینو میده که از
همهچی عقبی
و داره بهت خوش نمیگذره!
روزانه حدود ۷ بار توی خونهمون بحث و دعواها میشه و حرفهایی ردوبدل میشه که دوستها بخاطرش قطع ارتباط، زوجها بخاطرش برکآپ و دادگاهها بخاطرش حد و تعزیر تعیین میکنن ولی اینجا حدود ۳۰ ثانیه بعدش همهچیز عادیه.
سلامت روان جدی یه شوخی بزرگه.
قهوه هر کسی پر کف نمیشه، از اون پر کف ترینش عکس میگیرن، هر کس همیشه زیبا نیست، زیباترین عکسشون به اشتراک میذارن، هر کس همیشه خوشحال نیست، از خوشحالترین و یا تظاهر به خوشحالترین لحظه عکس میگیرن، قهوه بی کف، عکسهای چشم بسته و حال پوسیده رو کسی به اشتراک نمیذاره، پس ببین و بگذر:)