چشمهام رو باز کردم ولی هیچ جایی رو نمیدیدم؛ جرقهای توی ذهنم خورد: - «کور شدم»؟ «کور شدم؟»
در اینجا برای زیبایی من و بالا رفتن سطح باید با استفاده از کلمات و بازی با اونا متن بهتری بنویسید و ابن متن ساده رو به یک متن زیبا تبدیل کنید مثلا:
(چشمهام رو باز کردم اما جز سیاهی چیزی نمیدیدم
چند بار پلک زدم بلک چیزی تو تاریکی مشخص بشه اما نه؛ فقط سیاهی مطلق بود. بافکری که از ذهنم گذشت نفسم تو سینه حبس شد؛ «یعنی کور شدم؟»)
به این متن دقت کن با چیدن کلمه ها و توصیفات خوب و به جا کلی متن تغییر میکنه
دستم رو به اطراف چرخوندم ولی به یه چیز سفت برخورد کرد و بلافاصله صدای آخ هومن بلند شد.
یا این جا «دستم رو به اطراف چرخوندم » این قسمت با خواننده ارتباط نمیگیره یعنی خواننده نمیتونه تجسم کنه، باید یه فضاسازی بهتر انجام بدی.
«مثل کسایی که بینایی ندارن دستم رو تو هوا حرکت دادم تا از محیط دورم با خبر بشم و حداقل بفهمم کجام»
هومن: داری چه غلطی میکنی حیوان؟ دماغم رو له کردی نقطه در پایان جمله، استفاده از ـ برای دیالوگ
سعی کردم از حالت خوابیده به نشسته تغییر حالت بدم که هومن باعث شد فکر کوری از سرم بره.
«سعی کردم بلند بشم و توی جام بشینم»
قسمتی که میگه هومن باعث شد فکر کوری از سرم بره رو قبل از دیالوگ هومن استفاده کنی اینجا اشنباه.
- ترسیدم فکر کردم کور شدم.
هومن با کف دست محکم به وسط پیشونی خودش کوبید:
اینجا عکسالعمل هومن رو باید یه ذره گسترده تر کنید مثلا « هومن که انگار نکران بود با کف دستش به پیشونی خودش زد، نفس عمیقی کشید
- مطمئنی مغزت سر جاشه؟ چیزی رو به خاطر میاری؟ اینجا خاطر یه مقدار ادبیه از کلمه یاد استفاده کنیم بهتره
با حرف هومن رفتم توی فکر؛ یادم بود که توی کارگاه بودیم و چندتا سایه ما رو احاطه کرده بودن ولی بعد از ضربهای که خوردم دیگه از هوش رفتم.
اینجا جمله بندی درست نیست « باحرف هومن توی فکر رفتم»
به جای استفاده از جملههای ساده یه ذره جمله رو بپیچون
« یه چیزهایی یاد بود! کارگاه، سایهها و ضربهای که به سرم خورد... .
به چهره هومن خیره شدم، آثار ناراحتی توی صورتش واضح بود.
چون متن محاورهایه این جمله یه جوریه
به صورت هومن خیره شدم، نگرانی تو صورتش مشخص بود.
- آره یادمه، تو فرار کردی؟
هومن صندلی رو کشید جلوی تخت و روبروی من نشست، نور کمرنگی از لامپ مهتابی سقف روی صورتش افتاده بود:
اینجا رو خوب نوشتی، افرین.
- بعد اینکه تو بیهوش شدی، من زدم بیرون که کمک پیدا کنم. هر ده قدم یه بار برمیگشتم ببینم دنبالمن یا نه... اما نبودن. از شانس خوبم یه ماشین رد میشد، میشد خودم رو انداختم جلوش.
نفسش رو محکم بیرون داد.
- ازشون کمک خواستم و قبول کردن؛ تو راه که ماجرا رو براشون تعریف کردم خیلی خونسرد بودن انگار براشون عادی بود؛ وارد کارگاه که شدیم یکی از اون سه نفر که لاغرمردنی بود چیزی زیر زبونش زمزمه میکرد و اون دونفر دیگه هم یه گوشه ایستاده بودن تا اینکه اینکه اون پسر لاغره اشاره کرد و اون دو نفر هم اومدن جلو و تورو بلند کردن و با هم به بیمارستان اومدیم.
با هر کلمهای که هومن میگفت هاج و واج مونده بودم:
- خب الان کجان؟
هومن به گوشیش اشاره کرد:
- شماره اون پسره رو گرفتم محض احتیاط، انگار یهچیزایی بلد بود که اون سایههارو ازت دور کرد.
- اسمش چی بود؟ چند سالش بود؟
چهره هومن درهم شد:
- خیلی مهمه بدونی؟
صورت درهم من رو که دید راضی شد که بگه:
- اسمش بهراد بود.
کمی مکث کرد و ادامه داد:
- بهش میخورد همسن و سال خودمون باشه.
نکاتی که گفتم رو ویرایش کنید و به من اطلاع بده
موفق باشید
