شعر اشعار احسان نصری

[FarzaneFarzane عضو تأیید شده است.]

سایه معلق

یک مکث، یک درنگ، جهانی که ایستاد
ساعت جلو نرفت، زمانی که ایستاد

یک صندلی که جیغ کشید و عقب نشست
یک زن بلند شد، چمدانی که ایستاد

یک مردِ بغض کرده به سختی نفس کشید-
-با اضطراب، با نگرانی که ایستاد

گفت: از مَ... من نَ... نباید جدا شوی!
مردی فرونشست -زبانی که ایستاد-

ناگفته ماند حرف نگاهی که اشک شد
در خود فروشکست همانی که ایستاد

زن رفته بود و سایه‌ی مردی معلق است
در بهتِ کافه، در جریانی که ایستاد

در انجمادِ یک شبِ برفی به خواب رفت
دستی که سرد شد، ضربانی که ایستاد

 

[FarzaneFarzane عضو تأیید شده است.]

ما هیچ ... ما نگاه ...

شب مانده است و من، ما مانده ایم و ماه
تنها بدون تو، بی تاب و بی پناه

شب پرسه های من آغاز می شود
آرام و سر به زیر، آرام و سر به راه

در کوچه ی شما، هی پرسه می زنم
از ابتدای شب، تا دیدن پگاه

در خاطراتمان غرق تو می شوم
در عمق چشم هات –دریاچه ی سیاه-

دائم گذشته را تفتیش می کنم
دنبال مجرمم، دنبال بی گناه

"اصلا نه تو نه من، تقصیر هیچکس
هرگز نبوده است" تنها یک اشتباه-

-رخ داد و بعد از آن، از هم جدا شدیم
اما نبوده ام دور از تو هیچگاه...

عطر تو ناگهان احساس می شود
آری خود تویی در نیمه های راه

رد می شوی و من خاموش مانده ام
حالا فقط سکوت، "ما هیچ... ما نگاه..."

 

[FarzaneFarzane عضو تأیید شده است.]

خوش باد خانه ای که در آن رد پای توست

آهنگ سینه نیست، که تنها صدای توست
رد می شوی و این تپش گام های توست

در نقطه نقطه ی دل من پا گذاشتی
خوش باد خانه ای که در آن رد پای توست

بیهوده نیست با هیجان می تپد دلم
سر می زند به سینه اگر، در هوای توست

روزی که دیدمت به تو گفتم در این جهان
سرمایه ام دلی ست که آن هم برای توست

"گفتی: "غریب شهر منی"، این چه غربت است؟!"
خوشبخت آن دلی که فقط آشنای توست

محبوب من ببخش! اگر در تمام شهر
نقل حدیث عشق من و ماجرای توست

 

[FarzaneFarzane عضو تأیید شده است.]

مهمان عزیز برای مشاهده این محتوا باید وارد اکانت خود شوید یا ثبت نام کنید(برای ثبت نام یا وارد شدن کلیک کنید)