چالش [ تمرین نویسندگی ]1️⃣5️⃣

[AlirixAlirix عضو تأیید شده است.]

ورود برای عموم آزاد است.



همراه شما هستیم با سری پانزدهم چالشهای نویسندگی.

چطور میتونین بگین "دیگه بهش امید ندارم" بدون اینکه مستقیما بگید ؟


به برترین متن 50 پسند اهدا میشود.​

 

[Tiam.R]

تمام عمر دویدن و نرسیدن...
تلاش‌های بیهوده...
درس‌خواندن‌هایی که به جایی نرسید...
کارکردن‌هایی که نتیجه نداشت...
و عمری که به بطالت گذشت...
دیگر توانی برای ادامه ندارم.
هرگونه میخواهد بگذرد و هرچه می‌خواهد بشود.

 

[marym]

در میان تلاش‌های بیهوده؛
ناگهان به عمق تاریکی نفوذ کردم.
روشنایی را گم کردم، بی‌آنکه بدانم چگونه...
وجودم از تاریکی زاده شد و حالا رسیدن به نور دیگر خوشحالم نمی‌کند.
آنچه گم می‌شود، برای همیشه گم خواهد ماند،
و دیگر مهم نیست... .

 

[سایه مولوی]

یک عمر دویدنم بی‌فایده بود
هر چه که من پیش می‌رفتم او عقب می‌کشید و من...
من دیگر بریده بودم
از تلاش کردن‌ها
از دویدن و از جدال با سرنوشتی که هربار بد می‌نوشت برایم.

 

[سارا مرتضوی]

بدن صافه ولی یه جور خستگی پنهون توی عضلات معلومه. دست‌ها روی پا یا میز بی‌حرکت رها شدن فقط گاهی به‌طور ناخودآگاه به صورت یا پیشونی کشیده می‌شن و دوباره سنگین پایین می‌افتن. نگاه مستقیم نیست، بیشتر سر پایین یا به یه نقطه‌ی دور خیره می‌شه، مثل اینکه حتی تصور کردن تغییر هم بی‌معنیه. پلک زدن‌ها کند و کم‌تعدادن، لبخند خیلی کوتاه و تلخی روی ل*ب‌ها می‌شینه، بیشتر از هر حرفی نشون می‌ده که همه‌چی پذیرفته شده و چیزی برای انتظار کشیدن باقی نمونده.

این رفتاری



یه جایی هست که آدم می‌فهمه ادامه دادن فقط وقت تلف کردنه. همه نشونه‌ها روشنه، هیچ تغییر تازه‌ای اتفاق نیفتاده و هرچی قرار بود درست بشه همون اول باید می‌شد. حالا فقط تکرار همون چرخه‌ بی‌نتیجه و خالیه. دیگه چیزی برای انتظار کشیدن باقی نمونده. همه چیز تموم شده، همه چیز.